Kαλή ανάσταση...

...είναι μόνο η επανάσταση.

Αdios

Kαι ευχαριστώ όλους για την blogo-κατανυκτικο-καταπληκτικο-κατάσταση!

Η τέχνη τεκνά κατεργάζεται

Η πρόσκληση από την Α.Μ. πρωθιέρεια της ελληνικής blogoσφαιρας ήταν ένα αδιαφιλονίκητο too good to miss. Μόλις έκλεισα το τηλέφωνο πέταξα τις στιλπνές μου Mont Blanc με βία πάνω στη μπουχάρα φερμένη cargo από το ταξίδι στο Αφγανιστάν (έτσι κι αλλιώς έρχεται το συνεργείο να τις πάρει για πλύσιμο οσονούπω) καθώς δεν είχα άλλη πλέον έμπνευση. Και μόνο η σκέψη μιας κοσμικής όσο και φιλότεχνης νύχτας με την αιθέρια Loucretia με έκανε να αφρίσω με περισσό ενθουσιασμό τη μπανιέρα μου με το νέο Shower Gel του Molton Brown που ανακάλεσε θύμησες από το περιβόλι με τα περγαμόντα στον Αη Γιώργη των Πάγων στην Κέρκυρα. Ζώστηκα τον Cavalli και ένα ταπεινό Boss με μπρούτζινα ξενόκουμπα και όρμησα να αδράξω το αριστερό μπράτσο της καθώς έκανε την μεγάλη είσοδο με τα 90 λεπτά καθυστέρηση της chiq ευπρέπειας σε κεντρικό αθηναϊκό χώρο τέχνης που θυμίζει χαρτοπαίγνιο που παίζουν στα κρουαζερόπλοια.

Το ταφταδένιο της ivoire σύνολο, ένα εκλεκτό vintage της Vera Wang, λικνιζόνταν με χάρη ανάμεσα στους παριστάμενους. Μόλις την είδε ο εναλλακτικός καλλιτέχνης που εξέθετε και ουχί εκτίθετο ανεφώνησε σε πλήρη αντιδιαστολή της γνωστής του ρήσης:" Loucretia, Θεά, Θεάρα (sic), Πρώτη και ολολεφτούσα, φτούσου να μην σε ματιάσω!''. Στη γενική θυμηδία του δημοσιογραφοκαλλιτεχνικού κόσμου, οι αιθέρια αναρχοτζάζ ήχοι του γνωστού DJ που αρνείται να βάλει σίγμα τελικό στο μικρό του όνομα πρόσθεσαν μια εαρινή υποψία στην ατμόσφαιρα. Το μάτι μου πήρε τη 'Θεάρα' να συνομιλεί με starry eyes κάτω από το έναστρο αίθριο με γνωστή περσόνα του free press που καταθέτει ψυχή τε και σώματι σε ωροσκόπες στήλες. Πολλοί νεαροί φιλότεχνοι έστησαν ένα γαιτανακικό κλοιό γύρω από τη λαμπερή θεά, με προφανείς στόχους εκμαίευσης έστω και ενός φευγαλέου επιδοκιμαστικού πεταρίσματος των done by Sisheido βλεφαρίδων της. Ο e-lawyer ήταν ο ακοίμητος par excellence ταγός των νομικών δικαιωμάτων της μιας και τελευταία πληθαίνουν δείγματα δηκτικών δικτυωμένων διαφόρων τινών με προφανή στόχο τη σπίλωση της εικόνας της.

Αλλά όλα κύλησαν υπέροχα, χωρίς έστω την παραμικρή παρενόχληση. Ευχάριστα αναστατωμένη η 'ολολεφτούσα' παρέσυρε την ομήγυρη για after δείπνο στο εστιατόριο γνωστού Κρητοθρεμμένου κοσμήματος της αλυσίδας chic ξενοδοχείων (call me Tina). Μαζί με τις αυθεντικές γεύσεις, το chauvignion του 2001, έσκασε σκαμπριόζικα μύτη και μια ρωσική σαλάτα γνήσιων εμιγκρέ απογόνων της δεύτερης εξαδέλφης της Αναστασίας. Η παρουσία γνωστού arty τεχνοκριτικού που μεταξύ τυρού και καιμακίου ανέπτυξε εστέτ ανησυχίες ήταν ένα πραγματικά εξαγνιστικό επιστέγασμα of a night to remember. Και όταν ο chauffer σταμάτησε για να εκτελέσω τη γνωστή μου σαββατοβραδιάτικη σύνηθεια και παρέδωσα το ΄σώμα΄των κυριακάτικων εφημερίδων στα πόδια της, το σώμα μου εσκίρτισε από τη περισσή θέρμη αυτής της λατρεμένης Γυναίκας...

(δεν συνεχίζεται)

Flying with tears in my eyes*

H μέρα στη Θεσσαλονίκη ήταν γεμάτη. Ο κόσμος στην παραλιακή και πάνω στην πλατεία Ναυαρίνου μου φάνηκε πιο ανήσυχος (αν είναι ποτέ δυνατόν εκεί που όλα είναι χαλλαρά) και το φαγητό ακόμη πιο πρωτόγνωρα νόστιμο. Είχα προλάβει και να δω δυο φίλους. Με παιδικό καθισματάκι στο ακατάστατο αμάξι ο Νίκος και φρέσκος παλαβός μπαμπάς να ξεχνά παντού το κινητό του να μου λέει πως δεν μετάνοιωσε που ανέβηκε και να κι ο Δημήτρης πιο ώριμος και εσωτερικός μετά τον ενάμιση χρόνο που είχα να τον δω να μου λέει για ένα σενάριο που τον έχει στοιχειώσει και για κατεβάσματα με torrents.

Και νάμαι στη βραδυνή πτήση πίσω. Ελάχιστοι επιβάτες, οι περισσότεροι ακόμη με τη στολή εργασίας με το λαιμοδέτη και τα τσουρέκια από τον Τερκενλή σε ντάνες. Μακαρίζω το ότι δεν είδα το πρωί en face τα F16 για μια απλή σύμπτωση στην κράτηση της πτήσης. Με τα παπούτσια βγαλμένα και τα ακουστικά στα αυτιά βλέπω τη φωτισμένη αγκαλιά του Σχοινιά και αλλάζω tracks. Και ξάφνικά σταμάτησα σ' ένα τραγούδι, ένα απλό ποπ τραγουδάκι που ακολουθώ τα λόγια του σαν υπνωτισμένος μου φέρνει δάκρυα στα μάτια. Εκεί πάνω με 800 χλμ ταχύτητα και -22C εξωτερική θερμοκρασία. Φέρνω τα πόδια πάνω στο κάθισμα, αγκαλιάζω τα γόνατα και κλαίω. Πότε ήταν τελευταία φορά που με ένα τραγούδι ήρθαν δάκρυα? Αχ, ούτε που θυμάμαι..

...Because I miss you
And this is all I wanna say
I guess I miss you, beautiful
These three words have said it all
You know I miss you
I think about you when you're gone
I guess I miss you, nothing's wrong
I don't need to carry on...

I miss you-Savage Garden (Spin-2002)

* Dancing with tears in my eyes-Ultravox (Lament-1984)

'Να σε πω τη μοίρα σου'

Πριν εξορμήσετε για τους φουσκοδεντρωμένους εαρινούς έρωτες, τσεκάρετε του κόσμου τα γραμμένα (στην παλάμη σας).

Πάντως ο υποφαινόμενος Μωυσής είναι ...steamy!

Una telefonata non aspettata*

Είδα την αναπάντητη και σκέφτηκα τα πιο περίεργα. Όταν κάλεσα μιλούσε σιγά, τα 'τομαράκια' της είχαν μόλις πέσει για ύπνο και αυτή η ώρα ήταν make or break για την γαλήνη του μονού γονιού όταν στο σπίτι τρέχει η φασαρία και κρύβεται μαζί με τα σκόρπια παιχνίδια για ένα ακόμη βράδυ και καταφθάνει η γαλήνη κεντημένη από βαμβάκι.


Δεν υπήρχαν συνταρακτικά νέα. Τι ντυθήκαμε τις Απόκριες, γιατί έχω τον ασυμμάζευτο και πάλι δεν θα ιδωθούμε το Πάσχα αφού θα πάρω των ομματιών μου, γιατί επιμένω να στηθώ στην αρένα στους Stones και όχι στο καθισματάκι με το κυάλι, για το συναυλιακό πρόγραμμα του καλοκαιριού και πώς θα της το στείλω, για το πότε θα κατέβω Ηράκλειο να πάμε στο οικοτουριστικό κατάλυμμα χωρίς ηλεκτρικό και με τον πέτρινο φούρνο ανάμεσα στα λιόδεντρα, για τα νέα μπαρ στην Αθήνα που δεν πήγε...Πήγε όμως στο αυθεντικό Tribeca ΝΥC και ζήλεια-ψώρα μου.


Ήταν η ανόθευτη χαρά ενός ξαφνικού τηλεφωνήματος χωρίς λόγο. Και μαζί με αυτή, η απογειωτική αίσθηση ότι μερικοί άνθρωποι σαν το παλιό κρασί γίνονται ομορφότεροι με το χρόνο, έτοιμοι να καβαλάνε εντούρο και να χαρντοροκεύουν όπως ακριβώς 20 χρόνια πριν. Και ας κοιμούνται τα παιδιά στο διπλανό δωμάτιο και ας γυρίσαμε από τότε το μισό κόσμο με τις σπουδές και ας πάνε να γαμηθούν οι δουλειές και χεστήκαμε για το τί λαμπάδα θα πάρω στη μικρή και τι έγινε που μιλάμε κάθε δυό μήνες και βλεπόμαστε 2 φορές το χρόνο. Η χαρά είναι η ίδια, όπως και η αστείρευτη ανάγκη μας να μιλάμε ανθρωπινά και να μας ακούνε.


Τελικά να δεις που θα την πείσω να ξεροσταλιάσουμε στην αρένα και να μετράμε ένα-ένα τα πλισέ στο πρόσωπο του Jagger.


----------------------------------------------------------------------------
* Felicit'a: Al Bano (1982) (Πολύ φλωρέ για τα γούστα της...)

Ethnic Carwash Stories

Εθνική επέτειος σήμερα και η παλληγενεσία με βρήκε με πρωινές τύψεις για τη λάσπη πάνω στο αυτοκίνητο. Μπορεί όλα να είναι κλειστά, αλλά στο πλυντήριο αυτοκινήτων επικρατούσε οργιώδης κινητικότητα. Δυο-δυο οι υπάλληλοι παρέλαβαν το αυτοκίνητο από το assembly line και αυθόρυβα αλλά ρυθμικά άρχισαν τις διαδικασίες. Ήταν όλοι μετανάστες. Ο Ινδός με την κοιλίτσα στην υποδοχή, ο Πολωνός με το body piercing και τα τατου στο μπράτσο που παρέλαβε τα πατάκια, ο στογγυλοπρόσωπος Γεωργιανός με τις κόκκινες πανάδες στη μάνικα, ο Γκανέζος που άλλαξε σταθμό σε λαικά πριν βάλει μπρος τη σκούπα, ο άλλος μικροσκοπικός Ασιάτης που χάιδευε με το δέρμα το αυτοκίνητο με μια πρωτόγνωρη αφοσιίωση.

Καθώς παρατηρούσα μέσα από το τζάμι το αυτοκίνητο να διανύει μια εντυπωσιακή πορεία μέσα στους χρωματιστούς αφρούς και τα παφλάζοντα σκουπιστήρια σκέφτηκα πως αυτά τα παιδιά δεν έχουν ποτέ ακούσει για το μουστακαλή Ρήγα, δεν είχαν στο σχολείο το μπούστο της Μπουμπουλίνας να τους θωρεί επιβλητικό από ψηλά, ο δικός τους 'βράχος' και το δικό τους 'κύμα΄ήταν τραγούδια της μητέρας Αφρικής και άσματα του Καυκάσου. Ίσως και να μην πήραν ούτε οσμή από τον κρίνο του Ευαγγελισμού που προσφέρθηκε στην Κεχαριτωμένη.

Και όμως, αυτά τα παιδιά του πλυντηρίου, που 12 ώρες την ημέρα, 7 ημέρες τη βδομάδα, περιποιοιούνται την αστική μας ματαιοδοξία του γυαλισμένου ΙΧ, είναι οι πραγματικοί εορτάζοντες της Ελλάδας σήμερα. Σε μια γιορτή για ένα συμβάν μελλοντικό, και όχι ανασυρμένο από εθνικές και ηρωικές μνήμες. Σε μια γιορτή μιας Ελλάδας ανοιχτόμυαλης που σέβεται το όνειρο και τις ελπίδες για μικρή προκοπή κάθε ανθρώπου, που τιμά το μόχθο του επισκέπτη και γαληνεύει τις ψυχές των κυνηγημένων.

Η παρέλαση των υπαλλήλων στο πλυντήριο ήταν από τις γαλήνιες και ουσιαστικές που έχω ποτέ παρακολουθήσει.

Μεσ' την Μεσόγειο

Τα πρώτα βραδυνά φώτα ανάβουν στην Promenade d' Anglaise στη Νίκαια και στο πλατύ πλακόστρωτο στον παραλιακό δρόμο με τους φοίνικες βολτάρω αργά. Λίγος κόσμος Κυριακάτικα, οι περισσότεροι joggers. Αχ, η βόλτα στην παραλία, μια μέθεξη από σκέψεις και συναισθήματα μικρά που ξαφνικά αποκτούν φωνή και αναπνέουν από το θαλασσινό αέρα.


Απέναντι, τα παράθυρα από τα palazzi κρατούν μυστικά πίσω από τα στόρια και με βάζουν σε πονηρές σκέψεις για ατέλειωτες μεθυστικές ιστορίες ολονύχτιου έρωτα νοτισμένες από Μεσόγειο.


Στις Κάννες στη μαρίνα, χαζεύω τα πλεούμενα που ξεφεύγουν κάθε ορισμό μεγέθους. Είναι 10 το πρωί και τα Crew Staff πλένουν τα καταστρώματα με επιμέλεια και βάζουν ανθοστολισμούς στα ξύλινα τραπέζια. Σε ποιο καζίνο ξενύχτησαν οι ιδιοκτήτες? Μήπως τελικά ατενίζουν από το Majestic τον πρωινό ήλιο κλείνοντας συμφωνίες στα κινητά?


Τουλάχιστον η μούντζα του Theo στο Alees Des Etoiles δίπλα στο Μέγαρο του Φεστιβάλ επιβεβαιώνει το μύθο του μεγάλου auter.


Απο το κρεβάτι μου στο ξενοδοχείο, ικανό να χωρέσει μια οικογένεια, βλέπω μόνο θάλασσα. Τα κύματα με νανούρισαν χθές βράδυ. Ξύπνησα από περίεργα όνειρα ομηρίας δυο φορές: πες η ζέστη του κλιματισμού, μπορεί και οι γυαλιστερές με λεμόνι και tartare που καταβρόχθισα στο Bocaccio το προηγούμενο βράδυ με fumee κρασί από το Λίγηρα. Τελειώνω τον καφέ που δίκαια τον λέμε γαλλικό, voice-off στην τηλεόραση που δείχνει τα παιδιά ξανά στους δρόμους, ποδοπατάω το μπουρνούζι και κατεβαίνω να περπάτήσω ξανά στην παραλία.

Μόνο κοντά στη θάλασσα αισθάνομαι ξανά καθαρός.

Χθές ονειρεύτηκα ότι κάποιος μ' αγαπούσε

Amedeo Modigliani, Chem Soutine (1917), National Art Gallery DC

Στο τελείωμα της νύχτας αναπολώ τη μέρα που πέρασε. Η μοναδική στιγμή ευτυχίας ήταν αυτές οι φευγαλέες σκέψεις στο αυτοκίνητο όταν γύρισα από τη δουλειά και έβλεπα γύρω μου οδηγούς να μιλούν ζωηρά στα κινητά, κανονίζοντας ίσως τη βραδυνή έξοδο της Παρασκευής. Στο ράδιο ο Bowie έσβηνε τη φωτιά με γκαζολίνη και θυμήθηκα τρυφερά τα μαθητικά πάρτυ. Αυτό το sense of possibility της Παρασκευής, έστω και ψευδεπίγραφο, ήταν το μόνο που θα θυμάμαι από σήμερα...

Είμαι στα κάτω μου, σε φάση νταουνιάσματος, συστροφής προς τα μέσα, αδυναμίας να αδράξω την όποια φωτεινή πλευρά μιας κατάστασης. Και βαρέθηκα όλοι να εξομολογούνται σε παρελθόντα χρόνο ανάλογες φάσεις με τον εξορκισμό ότι ΤΩΡΑ είναι εντάξει. Ε λοιπόν εγώ δεν είμαι. Και δεν έχω την κούραση σωσίβιο. Είναι κάτι βαθύτερα ατελέσφορο, σαν μια άνοιξη που άργησε πολλές ημέρες. Μπορεί να ευδοκιμώ μέσα σε αυτή τη βολεμένη αστική θλίψη αλλά τώρα με στενεύει.

Με τις μπύρες με την παρέα απόψε που μαζευτήκαμε έγινα περισσότερο κατατονικός. Μιλάω μαζί με όλους, αλλά δεν αισθάνομαι καμία συμμετοχή. Σκέφτομαι να τηλεφωνήσω εκεί που θα βρω τη ζεστασιά για απόψε, αλλά άσε, αυτό δεν θα κρατήσει παρά μέχρι το πρώτο φως του Σαββάτου και δεν θα λέει μετά. Άλλωστε για μια 'φυγή προς τα εμπρός' δεν ζούμε όλοι?

Γυρνώ σπίτι και γεμίζω τη μπανιέρα. Κοιτώ το πουλί μου που επιπλέει στον αφρό και νοιώθω σαν έμβρυο που δεν θέλει να γεννηθεί. Αύριο θα πάω να ψωνίσω καλοκαιρινά. Σκέφτομαι τους ήρωες της ιστορίας μου και μου έρχονται κλάμματα. Με το μπουρνούζι περιφέρω την αδειοσύνη στα δωμάτια. Κανείς στο ΜΣΝ (όπως και οι μπάτσοι που δεν είναι εκεί όταν τους χρειάζεσαι), και μπα δεν είμαι για τηλεόραση, ακόμα και το ζάπιγκ είναι θλιβερό.

Θα πάω για ύπνο με τους Smiths και αφού ονειρευτώ ότι κάποιος μ' αγαπούσε θα ταξιδέψουμε μέσα σε ένα μυρωδάτο κατάλευκο βαμβάκι.

---
Strangeways here we come, The Smiths (1987)

Τα κακά του επαγγέλματος (ή πώς έγινα μ..νί)

Το σημερινό πρωινό μου κύλησε με τα γνωστά power games. Μου ανατέθηκε να αναστήσω τη στρατηγική ενός ξεχασμένου εδώ και ένα έτος αντιερπητικού προϊόντος, το οποίο ενώ είχε προοπτικές ανάπτυξης ουδείς ασχολήθηκε μαζί του. 'Ούτε το πρώτο, ούτε το τελευταίο' είπα και μάλιστα στη διάθεσή μου δόθηκαν ample resources (εργατικά χέρια λέγεται αυτό) και ένα ελαστικό budget να εφαρμόσω μια διπλωματική στρατηγική. Το μόνο που ενδόμυχα με έκανε διστακτικό ήταν η εκπόνηση στρατηγικού μάρκετιγκ στην ένδειξη του έρπητα των γεννητικών οργάνων. Με τα χείλη και τους ζωστήρες μια χαρά, αλλά το 'ζουμί' της στρατηγικής βρίσκεται στο ότι ο έρπης εκεί κάτω υποδιαγιγνώσκεται (ενώ ο επιπολασμός φθάνει το 12% του πληθυσμού) και ελάχιστες ειδικότητες πλην δερματολόγων τον ανακαλύπτουν. Πήγα διαβασμένος στο meeting με τους νέους συνεργάτες μου, ντυμένος με ηδυπαθές power dressing απαρτιζόμενο από πουκάμισο μέσα στην παχειά κόκκινη ρίγα, καρπουζί γραβάτα και τα boss γυαλιστερά ξενόκουμπα. Όλοι ήθελαν να μου δείξουν ότι αφενός με λάτρευαν, αφετέρου όμως ήξεραν περισσότερα.

Έβγαλα απόλυτα cool το meeting, όμως κάτι μου τριβέλιζε το νου. Ναι, σωστά μαντέψατε, καταλήξαμε πως δέον είναι να εκπαιδεύσουμε, τους γυναικολόγους κυρίως, στη διάγνωση του έρπητα εκεί κάτω. Με έντυπα, διαλέξεις, slides και ομιλίες, κυρίες μου (γιατί οι άντρες είμαστε συνήθως μόνο φορείς) μπορείτε να είστε πλέον ήσυχες. 'Α, θα σου φέρω μια παρουσίαση στο Ιασώ που είχε μεγάλη επιτυχία' μου σκάει ο συνεργάτης που είναι καλή ψυχή. 'Ναι, ναι και οι γυναικολόγοι θέλουν μόνο εικόνες στα έντυπα και λίγα μόνο διαγράμματα. Από εκεί θα βρεις όσες εικόνες χρειάζεσαι για τα νέα σου έντυπα', ράβει ό έτερος καλός συνεργάτης. Ανεβαίνω στο γραφείο με εφίδρωση: δεν έχω ιδαίτερο πρόβλημα στη θέα ιατρικών απεικονίσεων, ακόμη και ακραίων, επιπροσθέτως δε παρακολουθώ και το Nip/Tuck χωρίς να βάζω το χέρι μπροστά στα μάτια στις εξωπραγματικές πλαστικές επεμβάσεις που δείχνει. Αλλά, please ΟΧΙ εκεί!


To βραδάκι, πάνω που είχα απωθήσει την ιδέα και ήμουν απορροφημένος στην ανάγνωση συνbloggerάδων στο laptop, μπαίνει περιχαρής ο καλός συνεργάτης κραδαίνοντας το' εξαιρετικό' εικονογραφημένο έντυπο. 'Α, ωραία, λέω, Μπράβο!' και αλλοιθωρίζω προς το παράθυρο αλά Ανέστης Βλάχος. Αλλά είπαμε, με αγαπάει πολύ. Και μου το ανοίγει μπροστά μου.



Στην αρχή στις ροζ σελίδες έπαιξαν τα γνωστά διαγράμματα με βέλη και στήλες. Και ξαφνικά μου το γυρίζει ΕΚΕΙ! Και έγινα μουνί.

Δεν θα σας περιγράψω τίποτα (άλλωστε ένας Μωυσής ποτέ δεν θα μειοδοτούσε σε ζητήματα αισθητικής), αλλά ένα θα σας πω : και στο STAR να δούλευα ούτε το πιο παχύ μωσαικό δεν θα έπιανε. Εστίασα με έντονη προσήλωση στο μόνο μαύρο σημείο της εικόνας. Τουλάχιστον αυτό παρέμενε σκοτεινό. Αύριο θα μιλήσω με τις γραφίστριες...

The story in me

Η βροχερή Κυριακή στο Μοναστηράκι ήταν ήρεμη και άχρονη. Στην καθιερωμένη συνάντησή μου με τους σεναριογράφους ξετυλίξαμε τις ιστορίες μας, σαν παλιά αφόρετα ρούχα από το πατάρι και κουβεντιάζαμε με πάθος, όταν είδαμε ότι είχαν ήδη περάσει 5 ώρες. Οι ιστορίες τους? Μια βεντάλια από ερεθίσματα, εικόνες και απωθημένα. Για να γράψεις μια ιστορία πρέπει να θέλεις να τη φωνάξεις από μέσα σου, να αγαπήσεις και να μισήσεις τους ήρωές σου, να την αφήσεις να αναπνεύσει και να σε πάρει από το χέρι.

Μια καλοκαιρινή ιστορία σε μια έρημη παραλία με ένα ώριμο ζευγάρι που ανακαλύπτει ότι περνάνε καλά με διαφορετικά πράγματα, ένας Πακιστανός που απαγάγεται και σε μια γκροτέσκα ανάκριση ανακαλύπτουμε τον επίπλαστο κόσμο της ασφάλειας που νομίζουμε πως έχουμε, μια παλιοπαρέα εφήβων που ασφυκτιούν στην επαρχιακή πόλη και παρατάνε εξετάσεις για τη ροκ συναυλία στην Αθήνα, μια ιστορία δημοσιοϋπαλληλικής τρέλλας στο κέντρο της Αθήνας με κάποια να είναι έτοιμη να πηδήξει στο κενό, μια κλασική ερωτική ιστορία ενός κλοσάρ με μια μεγαλοαστή, μια ανήκουστη ιστορία ταριχευμένου μωρού για trafficking ηρωίνης, ένα παιδί που δεν φοβάται όταν όλοι οι μεγάλοι του λένε το αντίθετο και μια εργαζόμενη μάνα που επινοεί φανταστικές ιστορίες για να ντύσει το μωρό και να αξιωθεί να φύγει στην ώρα της για δουλειά.

Η δική μου ιστορία είναι επώδυνη και με σκιάζει κάθε φορά που την προχωρώ. Είναι η ιστορία μιας προδοσίας δυο φίλων, φίλων παιδικών και αδιαίρετων, στο όνομα της δόξας του ενός. Είναι η πραγματικά ενοχλητική ιδέα πως τα πράγματα που κάποτε μας έφεραν κοντά είναι σήμερα κοφτερά λεπίδια. Με αφορμή μια ευκαιρία επαγγελματικής ανάδειξης στην 'εταιρεία', φίλος χρησιμοποιεί φίλο. Παράπλευρη απώλεια μια ευαίσθητη, εργασιομανής και απόλυτα μοναχική γυναίκα. Όλες οι σκηνές μου είναι νυχτερινές και κρατώ άγραφη την τελική σκηνή μιας αβέβαιης συγχώρεσης που κουκουλώνει όλη την ένταση των χαρακτήρων στο βόλεμα μιας ακόμη συμβατικής ανθρώπινης σχέσης. Κι αυτό πληγώνει ακόμη πιο πολύ από τον όποιο χωρισμό.

Η εμπιστοσύνη στους φίλους είναι η καθαρή πετσέτα που κάθε βράδυ σκουπίζουμε την βρωμιά της ημέρας και κοιτάμε κατάματα το πρόσωπό μας στον καθρέφτη. Θέλω να τελειώνω την ιστορία μου και μετά να έλθει η άνοιξη. Με πονάει.

Crash Boom Bang!

AKA: Tι θα θυμάμαι από τα φετεινά Oscar

1. Eίναι σκληρά δω πέρα για ένα νταβά (τουλάχιστον τώρα η ζωή τους θα γίνει λίγο καλύτερη, Jon Stewart)

2. Τον Jack ψιλοκαταρρέοντας να Crashάρει στις ...6:20

3. Την ανθολογία από μάτσο ασπρόμαυρα γουέστερν κλιπς με σαφή ομοερεωτικά υπονοούμενα (καλέ αυτόν με το στάχυ στο στόμα και το λάγνο 'σε γδύνω' βλέμμα λέω)

4. Τη λουλουδιασμένη ομορφιά και το μαύρο εβραιώτικο βλέμμα της Rachel Weisz: τελικά οι έγκυες είναι hotties

5. Η κατάργηση του νόμου της βαρύτητας: Dolly Parton (στα ροζ...)

6. Tην Lilly Tomlin και την Meryl Streep στην καλύτερη εισαγωγή τιμητικού βραβείου ever (στον Robert Altman)

7. "Καληνύχτα και καλή τύχη" : έτσι τελειώνουν τα ραντεβού με τον George Clooney (Jon Stewart). Αυτός ο άντρας τα έχει πλέον όλα.

8. To λαδί vintage φόρεμα της Jennifer Lopez (χωράω και εγώ από..πίσω?) και το τσουλούφι της Salma Hayek

9. Tην αγωνία του Heath Ledger που από γκέι μοναχικός προβατάρης εμφανίστηκε ως βλαχαδερός αυστραλός γαιοκτήμων

10. Tο ότι εμφανίστηκα ΞΑΝΑ στα Oscars: εκεί που έδειχνε τα clips από μεγάλες ταινίες με μεγάλους ήρωες, έσχιζα ξανά τα νερά στα δύο!

Moses Hot Chilly Peppers

Eφαγα όλο το κουβαδάκι του κιλού σε μια μέρα!

Moses AssFire

Αντε Καλή Σαρακοστή!!!

Σουλτάνα -Άννα

Την Τετάρτη το βράδυ η Τάνια έδωσε την ψυχή της τραγουδώντας. Ο ήχος ήταν ηλεκτρικός με το trance άγγιγμα του Μιχάλη Δ. και λέιζερ που δίναν μια υπερβατική λάμψη στο 50κάτι πρόσωπό της. Έβαλε ξανθιά περούκα και έπαιξε με την εικόνα της σκαρφαλώνοντας στα ντυμένα χαβανεζάκια γκαρσόνια-πιτσιρικάδες τραγουδώντας αδέξια αλά Fame Story. Μετά είπε Άννινο και Σιδηρόπουλο με ένα ερμηνευτικό βάθος καθόλου δήθεν και τόσο προσωπικό σαν να τραγούδαγε τελευταία φορά. Χαμογελούσε πλατιά στο τέλος κάθε τραγουδιού και όταν με ουίσκι και τσιγάρο στο χέρι η φωνή της άγγιξε τον ΄Κυρ-Νίκο' και το ¨Μαμά Γερνάω' δακρύσαμε μαζί για όσα κρατάνε όσο ένα τραγούδι αλλά πάντα υπάρχουν ανομολόγητα μέσα μας.

Ένα βράδυ πριν, η σχεδόν συνομήλική της Άννα 49, εμφανίστηκε στο γυαλί σκαρφαλώνοντας ανάμεσα στους φαν που με τα κινητά σε στύση την περίμεναν αφιονισμένοι στο Club 22. To vinyl outfit την στρίμωξε λίγο καθώς προσπάθησε να ανέβει στο τραπέζι να χαιρετήσει το πλήθος. Με την έναρξη της εμμηνόπαυσης έχουμε την πρώτη σημαντική πτώση στην οστική μάζα, αλλά όχι αυτή θα μας κάνει Euro περήφανους σε δυό μήνες (όταν θα μας τα έχουν πρώτα κάνει καρβέλια) και πρέπει να πετάει σαν την 23χρονη Number 1. Στα ελάχιστα λεπτά που άντεξα το αμετροεπές hommage στην 'απόλυτη σταρ' είδα μέχρι και την καρέκλα στην καφετέρια που έκανε τις κοπάνες όταν ήταν μαθήτρια στην Κύπρο (μάλλον καφενείο λέγονταν τότε αλλά προέχει ο εθνικός στόχος). Όταν την είχα δει να τραγουδά ζωντανά με το νεοϋορκέζικο μπαλέτο σε S&M προσομείωση και τα πανέρια με τα γαρύφαλλα να της φτάνουν μέχρι το λαιμό, όλοι σχολίαζαν με θαυμασμό για τη γυμνασμένη της πλάτη και την αντοχή της μέχρι τις 5μιση το ξημέρωμα.

Το Charlie Chaplin από το Auto Stop απέχει 2 χρόνια, αλλά η Τάνια τελικά γύρισε τα χρόνια για την πάρτη της. Η Άννα τα κυνηγάει ακόμα με το τουφέκι (που πότε λέγεται διεθνής καριέρα και πρόσφατα Eurovision). Και αλήθεια, τι σύστημα αξιών είναι αυτό που για μια καθαρά αισθητική απόλαυση, όπως είναι η μουσική, τα μέτρα της επιτυχίας τα θέτουν το 'πόσο καλά διατηρείσαι'?

(βλογιο)Κομμένα (να κι απο μένα)

Ναι, ναι το ξέρω πως αυτή η ιστορία με τα Blogs έχει προσλάβει μια μετα-genre μορφή (δηλ. οι bloggers στα blogs τους καταλήγουν να μιλούν μόνο για τα blogs και τελικά τα blogs θα υπάρχουν μόνο για τους bloggers που θα μιλούν για τα blogs που θα προέρχονται απο bloggers....)

Ουφ! Είναι η πρώτη και τελευταία φορά που ασχολούμαι με το μέσο, αλλά αφορμή στάθηκε το περιώνυμο άρθρο σε ένθετο εφημερίδας (το οποίο ΔΕΝ διάβασα γιατί Λαμπρακειάδα δεν βάζω σπίτι μου) και για το οποίο γνωρίζω ότι προκάλεσε ποικίλα σχόλια.

Αν και δεν δικαιοδοτούμαι δια να ομιλώ, καθότι νεοσσός στη βλογημένη βλογόσφαιρα με μόλις 3 μηνών παρουσία, παραθέτω για τους επίδοξους rookies μερικές βρεφικές απορίες ενός ...βλογομυξιάρικου:

• Καλά αφού ξεσκίστηκα στο ποστάρισμα comments γιατί κανένας παπάρας δεν πέρασε να αφήσει τίποτα και σε μένα?
• Θεέ μου, ήταν αρκετά έξυπνο το comment μου στο blog του Arxidia Kalavrezika* ή αυτός και οι κολλητοί του θα μου κλείσουν την πόρτα για πάντα?
• Την άλλη τη γλύφτρα που με το καλημέρα τους έχει βάλει όλους γραβάτα στο sidebar την είδες? Πού πρόλαβε και τους διάβασε? Στις υπερωρίες?
• Aν είναι η φωτογραφία στο profile δική του εγώ θα παντρευτώ το Ρέμο!
• Καλά, γαμώ την τρέλλα μου, τον ανθρωποδιώχτη έχω και το 0 sec στο StatCounter πέφτει σαν το χαλάζι?
• Δεν με διαβάζει! Δεν με διαβάζει! Και μου πουλάει μετά φούμαρα. Σε 117 δεν τελειώνει το ΙP του? Ε, έχει να μπει 43 ημέρες!
• Αυτός από την Αργεντινή που έκατσε 8 λεπτά, του κόλλησε το πληκτρολόγιο? Έπαθε αγκύλωση ή απλά έπεσα στην απογευματινή πίπα κάτω από το γραφείο?
• Αμάν πια με τα inside υπονοούμενα στα comments! Ρε παιδιά MSN, κινητά, e-mail, σταθερά, γραμματόσημα κτλ ΔΕΝ έχετε?
• Αν απαντώ στα comments σε post μου θα μου το προσάψουν όταν θα φτάσω τα 20?
• Να απαντώ στα comments σε post μου?
• Nα ΕΧΩ comments?
• Nα EXΩ BLOG?

Για το τελευταίο είναι πια αργά και είμεθα ανεπιστρεπτί στη σφαίρα του φιλοσοφικού ερωτήματος. Γιατί μην μου πείτε, ξέρετε κανέναν που να έκλεισε το blog του και να ΑΠΕΙΧΕ ΔΙΑ ΠΑΝΤΟΣ και ΔΙΑ ΡΟΠΑΛΟΥ? Όλοι σαν τη διάλυση των Πυξ-Λαξ είναι: που μετράμε ήδη γύρω στις 20 τελευταίες συναυλίες....

Και επειδή blog σημαίνει (και) ψώνιο (και είμαι ΚΑΙ ΕΓΩ ΚΟΜΜΕΝΟΣ ρε πούστη μου), να το το δικό μου:

- Τι είναι το blog (ιστολόγιο)?

Το διαδικτυακό ημερολόγιο (ιστολόγιο, blog) είναι το ημερολόγιο ενός χρήστη του διαδικτύου (ή μιας ομάδας χρηστών) με ανοιχτό περιεχόμενο, μορφή και συχνότητα. Η διαφορά με το παραδοσιακό ημερολόγιο είναι ότι ενώ κάποτε η προσωπική καταγραφή προορίζονταν για τεφτέρια, λευκώματα και σκόρπιες σελίδες συχνά καταχωνιασμένα και επτασφράγιστα κλειστά, σήμερα κάθε ιστολόγιο είναι προσβάσιμο στον καθένα. Αυτό γίνεται είτε στα τυφλά με τις μηχανές αναζήτησης, ή μέσω ‘συστάσεων’ από άλλα ιστολόγια. Κάθε επισκέπτης μπορεί να διαβάσει ένα ιστολόγιο, να δει και να κατεβάσει φωτογραφίες, κείμενα ή αρχεία, και σε πολλές περιπτώσεις να σχολιάσει δημιουργώντας έτσι μια παγκόσμια διαδραστική κοινότητα με την οποία ο χρήστης μπορεί να μοιραστεί από καθημερινές απόψεις για μια ταινία ή ένα χόμπι, μέχρι τις πιο μύχειες σκέψεις του. Αυτή η τεράστια ευελιξία στην συνδιαλλαγή κάνει τα ιστολόγια την ταχύτερα αναπτυσσόμενη μορφή επικοινωνίας σήμερα.

- Πώς σχολιάστηκαν πρόσφατα πολιτικά γεγονότα στα ελληνικά ιστολόγια?

Στις βομβιστικές επιθέσεις στο Λονδίνο στις 7 Ιουλίου πέρσι, όταν τα επίσημα ειδησεογραφικά sites έδιναν τις πρώτες ώρες ελάχιστες πληροφορίες, οπτικοποιημένες μόνο με χάρτες και τα περιπολικά να έχουν σφραγίσει τους σταθμούς του μετρό, στα blogs είχαμε ήδη ανεβασμένες φωτογραφίες και video από το εσωτερικό των τρένων που είχαν ληφθεί με κινητά τηλέφωνα. Με αυτές τις εικόνες και με τις σκόρπιες ακατέργαστες προσωπικές μαρτυρίες που δεν είχαν φιλτραριστεί από κανέναν, η εντύπωση και η συμμετοχή ήταν για πρώτη φορά τόσο άμεση, και κατ’ επέκταση αυθεντική και αφτιασίδωτη.

Αλλά και σε ζητήματα ελληνικής πολιτικής επικαιρότητας, δεν αρκούν παρά ελάχιστα λεπτά για να διαβάσεις τις πρώτες αντιδράσεις. Περιεκτικές ή αναλυτικές, ειρωνικές ή σοβαρές, εξομολογητικές ή κοινότυπες είναι πάντως αυθεντικές και ξεφεύγουν από την πατροναρισμένη τηλεοπτική φιλολογία. Το θέμα των υποκλοπών, ο ανασχηματισμός και τα σατιρικά σκίτσα με το Μωάμεθ αποτέλεσαν πρόσφατα δημοφιλή θέματα για δεκάδες bloggers και έδωσαν αφορμή για ανταλλαγή πολλών φωνών, προσωπικά όχι πάντα αρεστών, αλλά σίγουρα πρωτότυπων. Υπάρχουν 6-7 ιστολόγια (από τα 1500 και πλέον ελληνικά σήμερα…) που επισκέπτομαι καθημερινά και πιάνω έτσι τον παλμό της ημέρας από ανθρώπους που πρακτικά θα ήταν αδύνατο να συζήταγα σε καθημερινή βάση.

Βέβαια, υπάρχουν και άγραφοι κανόνες που στην αυτορυθμιζόμενη κοινότητα των bloggers τηρούνται. Το nick (ψευδώνυμο) είναι το σημερινό ‘σήμα-κατατεθέν’ μας και έχει ‘ιερή’ υπόσταση! Δεν διανοείσαι να απευθυνθείς στον άλλο blogger με το πραγματικό του όνομα, ακόμη και εάν μένεις στο ίδιο σπίτι με αυτόν, ή να κοινοποιήσεις πράξεις ή απόψεις του εξ ονόματός του. Υπάρχουν και οι έλληνες stars bloggers με εκατοντάδες επισκέψεις την ημέρα και μερικές χιλιάδες αναγνώσεις των προφίλ τους. Μερικοί έγιναν columnists σε μοδάτα έντυπα, άλλοι θα προτιμούσαν να πατούσαν delete στο ιστολόγιό τους παρά να έκαναν συμμαχία με έναν εκδότη. ‘Όλα παίζουν και όλα έχουν υπόσταση τόσο προσωρινή, όση και η πραγματική ζωή.

* Φανταστικό όνομα blogger αλλά καθόλου άσχημο.

Give the P.A.S.S.P.O.R.T.

Για το νέο σύστημα έκδοσης διαβατηρίων από το λόκαλ μπατσερί ούτε τους ήξερα, ούτε με ξέρανε. Είχα ακούσει κάτι αστικούς μύθους για περιπτώσεις που η υψηλής ευκρίνειας ψηφιακή φωτογραφία του ατυχούς πολίτη είχε επιστραφεί 4 φορές γιατί ο ώμος ήταν κυρτός και έπεφτε αναρχοτσουλούφι στο μέτωπο, ή (άκουσον, άκουσουν) είχε δαχτυλιές (τσ τσ τσ), αλλά όλα τα θεωρούσα φθηνά STARικά αποκυήματα.

Μέχρι που το παλιό μου βυσινί εξέπνευσε (και μαζί του όλες οι εξωτικές βίζες και οι ξεθωριασμένες στάμπες από ανέμελες αποδράσεις, αχχχ). Και αφού στοίχειωσα το φωτογράφο μου να μου βάλει πιο πολύ χρώμα στο μάγουλο και να με βγάλει λίγο πιο ζεστό στο βλέμμα (για το 2ο και για τους δύσπιστους χρειάσθηκαν 3 takes), να'μαι στο Τ(ι)μημα με τα δικαιολογητικά σε μια σικ σι θρού θήκη από σελοφάν.

Η ουρά ήταν άτακτη και βασικά ανύπαρκτη ως προς την προτεραιότητα μιας και δεν υπήρχε παρά ένας καναπές για 40 άτομα. Μόλις είπα στους στημένους ένα 'γεια' με κοίταξαν όλοι με απελπισμένο βλέμμα και ένας αξύριστος μπάρμπας μου πετάει 'Είσαι μετά από μένα!'. Και απαντώ 'Καλά αφήστε εμένα τον πισινό σας, τον μπροστινό σας τον ξέρετε?'. Εκεί έσπασε ο πάγος και το οff-white δωματιάκι έγινε ένα παλιό, καλό, ελληνικό to know us better.

Με πληροφόρησαν άμεσα, ναι ο γνωστός μεροκαματιάρης πολίτης-περσόνα από το Ρετιρέ του Δαλιανίδη, ότι πίσω από την κλειστή πόρτα η κάθε αίτηση χρειάζεται γύρω στα ...30 λεπτά να διεκπεραιωθεί. Όλοι οι στημένοι ανατριχιάσαμε στην ιδέα του μισαώρου vis-a-vis με το όργανο. Στην αναμονή καθώς εξάντλησα το κινητό και την εφημερίδα, στάθηκα κοντά σε όσες προσωπικές ιστορίες μπορούσα: στη σύζυγο ναυτικού που μπαρκάρει άμεσα και το βιάζεται, στους γονείς του σπυριάρη πιτσιρικά που θα πάει Αγγλία, στο ζευγάρι των ηλικιωμένων που θα επισκεφθούν την κόρη την παντρεμμένη με τον 'ξενο', στον κοντούλη εξυπνομάτη που μάλλον κάνει 'εισαγωγαί' από Ουκρανία, στην Eurofun γκόμενα με φίλους σε κάθε ευρωπαική πόλη και πολίχνη με πανεπιστήμιο, και..., και....

Αλλά οι προσωπικές ιστορίες τελείωσαν και ο ρυθμός του μισαώρου γίνεται βραδύτερος. Η κλειστή πόρτα κρατά καλά κλεισμένα μυστικά και εμένα αρχίζουν να με πιάνουν τα αντιεξουσιαστικά μου (καιρός ήταν). Στις 2 ώρες ΔΕΝ έχω πια τίποτα άλλο να κάνω, τίποτα άλλο να πω.

Στις 2 ώρες και 10 λεπτά και καθώς πλησιάζει 9 το βράδυ έρχεται η σειρά μου (όνειρο ζω?) και ονειρότερα ακόμη, μπαίνω με τη Eurofun γκόμενα (είμαι ο πισινός της) καθότι είναι ΔΥΟ παρακαλώ τα γραφεία εξυπηρέτησης (για 6 Δήμους της Αττικής αυτό). To όργανο είναι ένα ζαγαρόπαιδο της ελληνικής υπαίθρου που παρά τα κουμπούρια πληκτρολογεί ένα πλήκτρο το μισό λεπτό. Ακούγεται λαικόν άσμα από ένα ράδιο στο μέσα δωμάτιο και στο μυαλό μού έρχεται ένας μουεζίνης που άκουγα το σούρουπο στη Φεζ. Το όργανο παίρνει μεζούρα και μετράει επιμελώς το μήκος της φωτογραφίας. Μου ζητάει οι φωτοτυπίες των δυο όψεων της ταυτότητας να είναι στην ΙΔΙΑ σελίδα και όχι σε δύο, οπότε σηκώνομαι να βγάλω ξανά φωτοτυπίες στο απέναντι μαγαζάκι. Πριν φύγω κάνω την ερώτηση-κλειδί: Να αφήσω εδώ το χαρτοφύλακα? (εννοώντας: Είναι ασφαλές να αφήσω εδώ το χαρτοφύλακα?)

Επιστρέφω και το όργανο σε βαθειά περισυλλογή 5λέπτου ζεν ελέγχει τη φωτοτυπία έναντι της ταυτότητας γραμμή-γραμμή. Απέναντι, το όργανο Νο.2 αφού ολοκληρώσει συνδιάλεξη για το τσίκνισμα την πέφτει στην Eurofun γκόμενα με αφορμή το (ναι το μαντέψατε) 'οικογενειακή κατάσταση'. Αφού αποδεδειγμένα πλέον η φωτοτυπία είναι της ταυτότητάς μου, περνάμε στη σύνταξη της αίτησης που πρέπει να κάνω ιδιοχείρως. Ενώ ξεκινώ να συμπληρώνω δυσνόητα στοιχεία στα κουτάκια, όπως πχ. το όνομα πατρός, το όργανο με σταματά απότομα: -Εγώ θα σας τα υπαγορεύσω (δηλ. θα διαβάζει από την ταυτότητά μου και με μια ματιά στη φωτοτυπία μήπως ξέφυγε κάτι κατά τον 5λεπτο έλεγχο). Μου υποδεικνύει με τον αντίχειρα τα κουτάκια που πρέπει να αφήσω κενό. Μια οσμή από σαλάμι με κυριεύει. Η κάθετος του δημοτολογίου μού υπαγορεύεται ως ' μισό Χ'. Δίπλα η Eurofun γκόμενα φεύγοντας για την απαραίτητη φωτοτυπία ρωτάει: Να αφήσω εδώ την τσάντα μου? Μόλις κλείσει την πόρτα τα όργανα συνεννοούνται με τα βλέμματα: "Μήπως είναι τρομοκράτισσα σε Eurofun γκόμενα πακέτο? ".Κοιτάζω το μισοάδειο φραπέ του οργάνου μου από αμηχανία.

Οι υπόλοιπες διαδικασίες είναι γνωστές, αλλά γίνονται σε slow motion. Θαυμάζω το τρένο της τεχνολογίας που μου χαρίζει ένα print out με τα στοιχεία της αίτησης και το bar code του νέου μου εγγράφου. Η Eurofun γκόμενα απέναντι είναι ακόμη, για άγνωστο λόγο, στη διασταύρωση της φωτοτυπίας. Φεύγοντας της σκάω ένα χαμόγελο (σέξυ, όχι τύπου Κουφοντίνα προς Κική Σωτηροπούλου) με την ευχή για καλά ταξίδια. Βγαίνοντας μετά από μισή ώρα οι στημένοι με ρωτούν με λαχτάρα γιατί πήρε τόση ώρα. Κάνουν εξονυχιστικό έλεγχο τους λέω και την κοπέλλα την κράτησαν για διασταύρωση.

Ekdosi Neoy Typoy Diavatiriwn
Χρόνος : 2 ώρες 40 λεπτά
Κόστος: 60,40 Ευρώ
Αξία: Ανεκτίμητη

Ξέρεις εσύ

Στo monitor της καρδιάς σου

ας έχεις πάντα λαμπρά posts

για να κάνεις publish ...

Happy Birthday Id!!!

Same shit, same day

Για εσάς που τα μοιράζεστε όλα... (και βαρεθήκατε σοκολατάκια και λουλούδια)...

Eντερπράιζ

Η Ζέτα, μια μικροκαμωμένη αλλά δραστήρια γυναίκα στα 30 ετοιμάζει με σβέλτες κινήσεις την καντίνα που είναι στημένη στο δρόμο με τις μεγάλες πίστες της νύχτας. Είναι ακόμη σχετικά νωρίς, τα μεσάνυχτα μόλις έχουν περάσει. Το έντονο κίτρινο φως και τα χρώματα από τις φωτεινές επιγραφές των πάσης φύσεως γρήγορων φαγητών, τα ξεχασμένα χριστουγεννιάτικα λαμπάκια στο ταβάνι, ο καπνός από το καμένο λάδι στην εστία που τον παρασύρει ψηλά ο χειμωνιάτικος αέρας και οι δυο καλογυαλισμένοι πάγκοι για ορθίους με τα μεγάλα κόκκινα πλαστικά τασάκια εκατέρωθεν της καντίνας δίνουν μια ‘διαστημική’ εικόνα. ‘Ενας αποσβολωμένος γέρος κάθεται κουκουλωμένος στην άκρη ενός από τους πάγκους σε μια παράταιρη ψάθινη καρέκλα καφενείου και κοιτά με απλανές βλέμμα τη φωτισμένη μαρκίζα στο απέναντι μαγαζί.

Η Ζέτα εξυπηρετεί ένα φτωχοντυμένο Πακιστανό παρκαδόρο από το απέναντι μαγαζί που παρήγγειλε βιαστικά ένα χοτ ντογκ για να τον κρατήσει μέχρι το ξημέρωμα.

ΖΕΤΑ

‘Ετοιμος! Με μπόλικο τσιγαρισμένο κρεμμυδάκι, όπως σ’ αρέσει Βίβεκ!

Ο Βίβεκ τυλίγει ευλαβικά το χοτ ντογκ και ανοίγει το μπουφάν του για να το κρατήσει ζεστό στη μέσα τσέπη.

Ξαφνικά ένα φλας αστράφτει πάνω στον Βίβεκ που τρομάζει και βιαστικός τρέχει απέναντι με λίγα από τα κρεμμύδια να σκορπίζουν στο δρόμο. Ο φωτογράφος συνεχίζει με απανωτά φλας να καρδράρει την καντίνα, τις επιγραφές και τους διαστημικούς πάγκους.

ΖΕΤΑ

Ε! Τι γίνεται εκεί?

Ο Μιχάλης, ένας ψηλός άντρας, γύρω στα 35, σε μια μακριά μπεζ καπαρντίνα και πορτοκαλί κασκόλ την πλησιάζει. Στα δυο χέρια κρατάει τον φακό και το σώμα της μηχανής σε θέση σκόπευσης.

ΖΕΤΑ

Σταματείστε! Δεν θέλω φωτογραφίες!

ΜΙΧΑΛΗΣ

Μιχάλης Πάλλης. Φωτογράφος από το Vitrine (τονίζει το όνομα του περιοδικού μόδας με καμάρι). Το νέο Vogue!

ΖΕΤΑ

Σόρυ, δεν έχουμε μοντέλες εδώ!

ΜΙΧΑΛΗΣ

Τις μοντέλες, όπως τις λες, τις βρίσκεις παντού! Ακόμη και μπουκωμένες μέσα στην τσίκνα.

ΖΕΤΑ

Μάλλον απέναντι θα πηγαίνετε.

(με νεύμα δείχνει το μαγαζί απέναντι)

ΜΙΧΑΛΗΣ

Όχι, όχι αυτά τα μαγαζιά είναι προ κατ. Ζητάω κάτι πιο αυθεντικό.

ΖΕΤΑ

Τα σάντουιτς τα βλέπετε στη βιτρίνα δεξιά, τα αναψυκτικά αριστερά.

ΜΙΧΑΛΗΣ

Καλά τότε. Ενα ψωμάκι με κοτόπουλο, ελάχιστη μαγιονέζα.

Καθώς η Ζέτα ετοιμάζει την παραγγελία ο Μιχάλης κοιτάζει διερευνητικά το εσωτερικό της καντίνας. Σκοπεύει με το φακό του στα φωτάκια που τα παρασύρει ο αέρας δίπλα στις επιγραφές και φωτομετρεί.

ΜΙΧΑΛΗΕ

Βλέπω αυτό το σουρεάλ σκηνικό που έχεις στήσει και το φαντάζομαι για το καλοκαιρινό ντεφιλέ. Φοβερό ε?

(ανοίγει με τα χέρια του ένα φανταστικό κάδρο)

ΖΕΤΑ

(ενοχλημένα)

Δεν καταλαβαίνω τι σας αρέσει εδώ να φωτογραφίσετε... Τη δουλειά μου κάνω και εσείς μου διώχνετε τον κόσμο!

ΜΙΧΑΛΗΣ

Ποιόν έδιωξα ρε συ? Τον μαύρο με το αμπέχωνο? Σιγά!

(γελάει)

ΖΕΤΑ

Ο Βίβεκ είναι φίλος! Και η ψυχή του το ξέρει όταν τον παίρνουν καταπόδι. Τρέμει μην τον μαντρώσουν και τον στείλουν πίσω στο Πακιστάν.

ΜΙΧΑΛΗΣ

(‘Εχει αφήσει τη φωτογραφική μηχανή να κρέμεται από το λουρί στο λαιμό του και μασουλάει αδιάφορα)

Λοιπόν άστα αυτά. θα σου κλείσω το μαγαζί για δυο χιλιάρικα, για τρία βράδυα μόνο! Αλλά δεν θα πειράξεις τίποτα από το διαστημόπλοιο Enterprise, έτσι?

(γελάει)

ΖΕΤΑ

Η καντίνα είναι το μεράκι του πατέρα μου. Είκοσι χρόνια αυτό το ‘διαστημόπλοιο’ τον έβλεπε περισσότερο από το σπίτι μας...

(αναστενάζει)

Και κάθε βασιλικός που φυτεύω και φροντίζω εδώ έξω είναι γι’ αυτόν!

ΜΙΧΑΛΗΣ

(κοιτάζει γώρω)

Ναι, φοβεροί οι βασιλικοί στα τσίγκινα. Δένει και με τους μεταλλικούς σου πάγκους.

ΖΕΤΑ

Κοίτα. Δεν νομίζω οτι θα δεχτώ. Έχω τους πελάτες μου τους ξενύχτηδες...

ΜΙΧΑΛΗΣ

Μα για 3 βράδυα και δεν θα το δώσεις? Και σκέψου μετά το expose το στέκι σου θα γίνει fashion statement! Έχουμε και συμβόλαιο για αφίσες στους δρόμους. Θα σε δει όλη η Αθήνα! Έλα, άσε με να μπω μέσα...

ΖΕΤΑ

Τι να κάνεις εδώ μέσα?

ΜΙΧΑΛΗΣ

Πέφτει ένα υπέροχο φως στα μάτια όσων έρχονται εδώ για να παραγγείλουν... Το φαντάζομαι πως θα φαίνεται στη φωτογράφηση, με τον make up artist και όλα στην εντέλεια...

ΖΕΤΑ
Μην συνεχίζεις! Θα πλακώσει δουλειά όπου νάναι και είπαμε όχι!

ΜΙΧΑΛΗΣ

Ο πατέρας σου την ξέρει την πρότασή μου?

ΖΕΤΑ

Ο πατέρας μου δεν θα ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ την πρότασή σου!

ΜΙΧΑΛΗΣ

Τα χιλιάρικα θα τα καταλάβει όμως!

ΖΕΤΑ

(δείχνοντας λυπημένα προς τον γέρο που στέκεται απλανής)

Να! Πήγαινε και μίλησέ του!

ΜΙΧΑΛΗΣ

Μα αυτός δεν κουνήθηκε τόση ώρα! Είναι καλά?

ΖΕΤΑ

Δεν αναγνωρίζει κανέναν πια... Μόνο όταν τον φέρνω να κάτσει σε αυτό τον πάγκο δείχνει κάτι να ξυπνάει μέσα στο κεφάλι του. Και όταν πέσει πελατεία, μερικές φορές τον πιάνω να χαμογελά.

Ο Μιχάλης κοιτάει συμπονετικά τον γέρο και η Ζέτα μηχανικά ξύνει την εστία με δύναμη.

ΜΙΧΑΛΗΣ

Ξέρεις, είμαι εξουσιοδοτημένος από το περιοδικό να δώσω ακόμη και τρία.

Η Ζέτα σκουπίζει νευρικά την ποδιά της και στηρίζεται με τα δυο χέρια στον πάγκο. Κοιτά τον Μιχάλη στα μάτια.

ΖΕΤΑ

Δεν θέλω ο μπαμπάς μου να λείψει ούτε ένα βράδυ από αυτή τη θέση. Δεν υπάρχει πια τίποτα της μόδας εδώ κύριε. Όλα είναι ντεμοντέ. Καλό βράδυ.-

Tap me, tap me NOW!

Ολα πια μοιάζουν με ταινία βασισμένη σε βιβλίο του Grisham. Ο προοδευτικός Sidney Lumet σκηνοθετεί ένα πολιτικό θρίλερ με απρόβλεπτες διαστάσεις βιομηχανικής κατασκοπείας. Φανταζόμαστε στα storyboards τα corporate γραφεία με κατεβασμένες περσίδες να ατμίζουν από ένταση τα βροχερά βράδυα των συνομωσιών, ενώ στελέχη που υπηρέτησαν την ΕΤΑΙΡΕΙΑνα γίνονται εξιλαστήρια θύματα σκηνοθετημένων αυτοκτονιών. Χαμένα λογισμικά, εξαφανισμένα τελευταία e-mail, σκοτεινές λίστες και εξ απορρήτων σύνδεσμοι.

Θέλω όμως και ένα θηλυκό ρόλο! Μια πόρνης με χρυσή καρδιά (πάντα έτσι είναι στο σινεμά) που έχει πελάτες ένα μεγαλοδημοσιογράφο τηλεοπτικού εντυπωσιασμού αλλά και ένα ανώτατο στέλεχος μιας μεγάλης ξένης πρεσβείας. Harrison, Tom, Julia στέλνω το summary στον ατζέντη σας!

Και όσοι θέλετε να συνεχίσετε την πλοήγηση, παραθέτω ενδιαφέροντα links για πρόσθετες υπηρεσίες που μπορείτε ΤΩΡΑ να αποκτήσετε στο κινητό σας. Αν πάλι βαριέστε βρε, ε ένας ανασχηματισμός την Πέμπτη θα σας δώσει νέα ζωντάνια μέσα στο ατέλειωτο ελληνικό καταχείμωνο.

Ο γαλάζιος χάκερ

το πιο σύντομο ανέκδοτο...

Θείε Oscar τι έκανες στο Elladistan?!

Μετά την πρωτοφανή πατάτα της απόρριψης των (ανεκδιήγητων) Νυφών του Π. Βούλγαρη από τις έγκυρες για το Oscar ξενόγλωσσης ταινίας υποψηφιότητες των εθνικών κινηματογραφικών οργανισμών (γιατί... μιλούσαν κυρίως αγγλικά), νέο oscaroγκαντεμοχτύπημα.

Το γραφείο διανομής της ταινίας Crash* (που μεταξύ των 6 υποψηφιοτήτων της είναι και αυτή της καλύτερης ταινίας) θεώρησε το καλοκαίρι πως η ταινία στερούνταν οποιασδήποτε εμπορικής τύχης και αποφάσισε να τη βγάλει κατευθείαν στο...DVD!!!

Η ταινία, ένα πολύχρωμο και ανήσυχο μωσαϊκό της ζωής πολλών ανθρώπων μια μέρα στο L.A., όπου οι αλληλοεξαρτώμενες αποφάσεις τους τούς οδηγούν σε οδυνηρές κατά μέτωπον αντιπαραθέσεις, έχει εξαιρετικές ερμηνείες από όλο το cast (βραβεύθηκε προχθές με το Βραβείο Συνολικής Eρμηνείας Actors' Guild), με πλέον αξιομνημόνευτες εκείνες της Sandra Bullock και του ανανήψαντα Matt Dillon.

Στο DVDάδικο ολοταχώς!

Πάλι καλά να λέτε που το Brokeback Mountain δεν βγαίνει με τίτλο 'Μπότες, Σπηρούνια και Καυτές Πίπες'...

* και ένα πολύ έξυπνο site

Η διαχείριση της ενοχής the hard way...

Στο Cache του Michael Haneke, μια κάμερα που προβάλλει το κρυμμένο κάτω από το χαλί της λήθης ενοχικό παρελθόν μας, έρχεται μια μέρα και γίνεται πρωταγωνίστρια. Αλήθεια, εσείς πώς διαχειρίζεστε τις ενοχές σας? Με τί τις ανταλλάσσετε για να ζείτε πιο ήρεμα, με τί τις αραιώνετε εκείνα τα βράδυα που σας επισκέπτονται, ποιός είναι ο προσωπικός σας εξορκιστής? Και πως θα σας φαινόταν όταν ένα πρωί βλέπατε με τρόμο ότι ο παλιός, σκοτεινός σας εφιάλτης εφεξής θα σας γίνει ένα ρούχο που θα το ντύνεστε κάθε μέρα?

Ο Haneke σε ένα ενοχλητικό αριστούγημα, χωρίς μουσική, χωρίς κανένα χάιδεμα στο θεατή και καμία συμπόνια για τον κινηματογραφικό ήρωα, δεν δίνει λύσεις τύπου whodunnit. Απλά μας οδηγεί στην επίπονη παραδοχή ότι ποτέ δεν μπορούμε να διαχειριστούμε αυτές τις ενοχές. Είναι μόνο ζήτημα χρόνου και όχι απλά συγκυρίας, όταν αυτό θα μας γίνει πικρή γνώση.

Μπούζι

Fucken coooold....

...αλλά τουλάχιστον ελπίζω να βρήκατε το δρόμο...

Κορίανδρος ή Μαϊντανός

ΤΟΠΟΣ: Ο Λευτέρης, 42 ετών, ιδιοκτήτης ενός απλού αλλά επιβλητικού ξενοδοχείου στη λίμνη Κερκίνη, έχει αποκτήσει στους ντόπιους τη φήμη του ιδιόρρυθμου αρχιμάγειρα. Το βράδυ πριν την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, έχει συγκεντρώσει τους δύο νεαρούς βοηθούς του (Βασίλη, 24 και Ισίδωρο, 26) απόφοιτους της σχετικής σχολής και τον πατέρα του, παλιό μάγειρα και παλαι ποτέ ιδιοκτήτη της πιο γνωστής τοπικής ταβέρνας (Μελέτης, 72). Είναι η γενική δοκιμή του γκουρμέ μενού που έχει καταστρώσει. Tο βράδυ των δοκιμών έχει τραβήξει...

Εσωτερικό Κουζίνας.12 και μισή μετά τα μεσάνυχτα.

ΜΕΛΕΤΗΣ

Πάντα ρε Λευτέρη να έχεις την τελευταία λέξη!

ΛΕΥΤΕΡΗΣ (αφήνει το πηρούνι δίπλα στο πιάτο)

Πατέρα,τα χόρτα με το καπνιστό χοιρινό και το γιαούρτι που έφτιαξες ήταν υπέροχα! Σε ευχαριστώ.

ΜΕΛΕΤΗΣ

Τόσα χρόνια μακριά μας, πού να τα μάθεις να τα ξεχωρίζεις εσύ τα αγριόχορτα ...

Έλα παιδί μου, άσε τα παλικάρια να πάνε να ξεκουραστούν για αύριο βράδυ.

Ο Ισίδωρος κοιτά ανυπόμονα την πόρτα.

ΒΑΣΙΛΗΣ

Κύριε Μελέτη, δεν πειράζει! Που θα βρίσκαμε την ευκαιρία να μάθουμε τόσα πράγματα με την πρώτη μας δουλειά!

ΛΕΥΤΕΡΗΣ (τον κοιτά με ικανοποίηση)

Δεν υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό αλλά και πιο υπερεκτιμημένο ταυτόχρονα όσο η εμπειρία, Βασίλη.

ΒΑΣΙΛΗΣ

Εσείς το λέτε αυτό με τέτοια θητεία στην Αθήνα?

ΛΕΥΤΕΡΗΣ

Κι όμως υπάρχουν πράγματα που θα ήθελα να γνώριζα από την αρχή. Να μην έχω τίποτα στο κεφάλι μου, παρά μόνο αυτή τη διαολεμένη περιέργεια.

ΜΕΛΕΤΗΣ

Εγώ σας καληνυχτώ παιδιά.

ΛΕΥΤΕΡΗΣ (κοιτάζοντας λοξά προς το ρολόι)

Καληνύχτα πατέρα!

Ο Λευτέρης ξεκινά να δοκιμάζει τα 4 πιάτα που έχουν φτιάξει οι δυο σεφ.

ΙΣΙΔΩΡΟΣ

Κύριε Λευτέρη, αύριο το απόγευμα θα βγάλω το κασόνι με το πορτό από το κελάρι. Να ζεσταθεί λίγο. Στους δεκατρείς με δεκαπέντε σερβίρεται!

ΒΑΣΙΛΗΣ

Και οι σαμπάνιες? Δεν τις βγάζεις κι αυτές μαζί?

ΙΣΙΔΩΡΟΣ

Όχι ρε Βασιλάκη. Η σαμπάνια σερβίρεται 15 λεπτά αφού βγεί από το ψυγείο. Οχτώ βαθμοί. Τις έβαλα ήδη.

ΛΕΥΤΕΡΗΣ

Να που η γνώση υπηρετεί την απόλαυση! Ισίδωρε θα γίνεις έξοχος σωμελιέ!

ΙΣΙΔΩΡΟΣ

Δηλαδή καθάρισα για απόψε?

ΛΕΥΤΕΡΗΣ (χαμογελάει)

Ναι, αλλά αύριο βράδυ σε θέλω Βάκχο! Ξεκούραστο όμως!

(τον χτυπά φιλικά στην πλάτη)

Καληνύχτα!

(Ο Ισίδωρος βγάζει βιαστικά την ποδιά και καληνυχτίζει.)

ΒΑΣΙΛΗΣ (με δισταγμό)

Δεν μου είπατε. Πώς σας φάνηκε η εκτέλεση στη συνταγή που μου δώσατε?

ΛΕΥΤΕΡΗΣ

Δεν απογειώθηκε Βασίλη! Κάτι έγινε στο πουρέ κάστανο που δεν δένει με το κυνήγι.

ΒΑΣΙΛΗΣ (σκύβει το κεφάλι)

Συγνώμη! Θα καθήσω απόψε να το ξανακάνω!

Ο Βασίλης ανοίγει το ψυγείο και βγάζει ένα μπωλ.

ΛΕΥΤΕΡΗΣ (του ακουμπά το χέρι για να τον αποτρέψει)

Μην στεναχωριέσαι για αυτά!

ΒΑΣΙΛΗΣ

Δεν μπορούσα να καταλάβω στη συνταγή σας τις δόσεις. Οι σκελίδες, όσο και να τις ψιλοέκοψα, μου βγήκαν μεγάλες... Μάλλον μπέρδεψα το κουταλάκι του γλυκού με της σούπας... Και με πόσο κορίανδρο πασπαλίζω στο τέλος?

(σκουπίζει στενάχωρα το μέτωπό του με το χέρι του)

ΛΕΥΤΕΡΗΣ

Μα δεν χρειάζεσαι κάθε λεπτομέρεια για να φτιάξεις την τέλεια συνταγή!

(Ο Βασίλης τον κοιτά με απορία)

ΛΕΥΤΕΡΗΣ

Αν σου έδινα ακριβώς τις ποσότητες, το στάδιο που έπρεπε να προσθέσεις το κάθε τι, τις θερμοκρασίες και τους χρόνους μέχρι το τελευταίο λεπτό, τότε θα έπρεπε να σου έδινα το βάρος και τις διαστάσεις που έχουν τα σκεύη, το υλικό που είναι φτιαγμένα, το τι καύσιμο να χρησιμοποιήσεις, ηλεκτρική εστία, γκάζι ή μήπως κάρβουνα….

(Ο Βασίλης χαμογελάει)

ΛΕΥΤΕΡΗΣ

Αλλά τότε για να ήμουν πλήρης θα έπρεπε να σου έδινα και τη θερμοκρασία της κουζίνας…Και αυτό μας οδηγεί στο υψόμετρο στο οποίο μαγειρεύεις…Και στο τέλος θα μου ζητούσες να μάθεις πόσο κάνει να βράσει ένα αυγό στην κορυφή του Έβερεστ!

ΒΑΣΙΛΗΣ (γελώντας)

Αυτό θα το ξέρει ο Ισίδωρος.

ΛΕΥΤΕΡΗΣ

Άσε την ακρίβεια σε αυτόν λοιπόν! Εσύ δοκίμασε να βάλεις μπρος τις αισθήσεις σου. Αλίμονο στον σεφ που δεν τις εμπιστεύεται! Αλλά και στον κάθε άνθρωπο που δεν τις γεύεται όσο ακόμη είναι φρέσκιες. (Τον κοιτάει εξεταστικά)

ΒΑΣΙΛΗΣ

Στους έξι μήνες που είμαι κοντά σας νιώθω πως κάθε μέρα γνωρίζω μια καινούργια αίσθηση.

ΛΕΥΤΕΡΗΣ

Για να σε δω!

Ο Λευτέρης ανοίγει το διπλανό δωμάτιο με τα αποθηκευμένα λαχανικά. Σκαλίζει βιαστικά κάτι και πλησιάζει κρατώντας ένα ματσάκι.

ΛΕΥΤΕΡΗΣ

Κλείσε τα μάτια!

(Ο Λευτέρης πλησιάζει τον Βασίλη από πίσω του και σηκώνει το τρεμάμενο χέρι του με το ματσάκι χαιδεύοντας τη μύτη και τα χείλη του Βασίλη που κρατά τα μάτια του κλειστά)

ΛΕΥΤΕΡΗΣ

Λοιπόν, κορίανδρος ή μαιντανός?

Ζορμπάς εξ ...Ελβετίας

ΤΟΠΟΣ: Το πολυτελές ξενοδοχείο Beau Rivage στη Λωζάνη, στις όχθες της λίμνης Λε Μαν. Στις μαρμάρινες κουζίνες με τα απαστράπτοντα μεταλλικά σκεύη, μπαίνει σιγοτραγουδώντας ο ονομαστός Αρχιμήδης, Έλληνας σεφ χρόνια εμιγκρές,για την επιθεώρηση του μενού της Πρωτοχρονιάς. Στην κουζίνα οι έξι σου-σεφ που νευρικά έβαζαν τις τελευταίες πινελιές σκουπίζουν με την πετσέτα τους τα υπό δοκιμή πιάτα, παραμερίζουν στην είσοδό του και στέκονται στη σειρά.

Εσωτερικό Κουζίνας. Πρωί.

ΑΡΧΙΜΗΔΗΣ

Πιερό λε φου πιάσε το νεράκι μου.

Ο Πιερό αφήνει τη στάση ημιανάπαυσης και γρήγορα ξεκρεμάει ένα μεταλλικό δίσκο και τοποθετεί προσεκτικά ένα μπουκαλάκι Evian και ένα κολωνάτο ποτήρι.

ΠΙΕΡΟ

Στην υγειά σας. Καλή επιτυχία γκραν μαιτρ Αρκιμέντ!

ΑΡΧΙΜΗΔΗΣ

(πίνει απολαυστικά το ποτήρι με το νερό και μετά περιεργάζεται το μπουκάλι με τις γνωστές βουνοκορφές)

Αχ αυτές οι κορυφές. Σήμερα τις είδα από το παράθυρο και αστράφτουν κάτασπρες στον ήλιο.

ΑΡΜΑΝΤ (Πρώτος τη τάξει σου σεφ)

Καλό σημάδι!

ΑΡΧΙΜΗΔΗΣ

Το πρόβλημα αγαπητέ με τις κορυφές είναι άπαξ και τις πατήσεις πού πηγαίνεις μετά.

ΑΡΜΑΝΤ

Ο ουρανός είναι το όριό σας δάσκαλε!

ΑΡΧΙΜΗΔΗΣ (κολακευόμενος)

Αρμάνδε έχεις τον τρόπο σου! Για να δώ τα χτένια σου όμως. Γιατί γένια έχεις! (γελάει)

(Ο Αρμάντ Κοιτάει με απορία)

ΑΡΧΙΜΗΔΗΣ

Παλιά ελληνική παροιμία. Τόσο αρχαία όσο το συρτάκι!

ΑΡΜΑΝΤ

Λοιπόν, χτένια σε σάλτσα μανταρίνι! Γκαμπριέλ!

(Ο Γκαμπριέλ παρουσιάζει το πιάτο στον Αρχιμήδη)

ΑΡΧΙΜΗΔΗΣ
(σιγοτραγουδάει το ρυθμό στο κλασικό συρτάκι)

Στην έσκασα Αρμάνδε! Δεν είπαμε πως όπως στο συρτάκι τα πιάτα ξετυλίγονται αργά και ηδονικά? Και σιγά-σιγά αρχίζουν να πετάνε φλόγες? Φλαμπέ! (κάνει την κίνηση της έκρηξης με τα χέρια) Φσσσσσσστ!

ΑΡΜΑΝΤ

Μα δεν σας καταλαβαίνω.

ΑΡΧΙΜΗΔΗΣ
Τα χτένια είναι το τέταρτο πιάτο φτωχέ μου Αρμάνδο!

ΑΡΜΑΝΤ

Μα αυτό ζητήσατε πρώτα!

ΑΡΧΙΜΗΔΗΣ

Τα στερνά μπορεί να τιμούν τα πρώτα αγαπητέ, αλλά όχι στη γαστρονομία! Εδώ κάθε μπερμπάντης κόκορας του κοκ-ο-βεν, κάθε ψηλομύτα τρούφα στη σκιά της οξιάς, κάθε ξιπασμένη μύτη πιπερόριζας και κάθε κουκουτσάκι από το ακτινίδιο έχουν ένα ρόλο! Συγκεκριμένο και αναντικατάστατο.

ΑΡΜΑΝΤ

Ένα ρόλο στο έργο της απόλυτης φαντασίας της γεύσης!

ΑΡΧΙΜΗΔΗΣ

Εύγε μαθητή μου! Και μην ξεχνάτε, ε και σε σας τα νεούδια το λέω, πως το φαγητό και το σεξ λειτουργούν περισσότερο με τη φαντασία παρά με την πραγματικότητα!

ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΣΟΥ ΣΕΦ

(Γέλια)

ΑΡΧΙΜΗΔΗΣ

Το γελάτε? Γκαμπριέλ, (δοκιμάζει από το πρώτο πιάτο) αυτά τα κάστανα στη σούπα σου μου θυμίζουν το πρώτο κρυφό φιλί που πήρα πίσω από τη γέρικη καστανιά στην πλατεία του χωριού μου!

ΑΡΜΑΝΤ

Ντομινίκ, φέρε και την πάπια με το πουρέ σελινόριζας στο δάσκαλο!

(Ο Ντομινικ διστακτικά φέρνει το πιάτο με τα μαχαιροπήρουνα στον Αρχιμήδη που δοκιμάζει με ανυπομονησία)

ΑΡΧΙΜΗΔΗΣ

Δομήνικε πίσω ολοταχώς! Παιδάκια στη Βάρη έψηνες παιδί μου?

ΝΤΟΜΙΝΙΚ (κοκκινίζοντας)

Αυτοί δεν έχουν πάρει αστέρι Μισλέν δάσκαλε?

ΑΡΧΙΜΗΔΗΣ (γελώντας)
ΒΑΡΗ οχι ΒΑΡΕΝ στραβάδι (στα ελληνικά)!

Α ρε πατρίδα!

ΑΡΜΑΝΤ

Ντομινίκ ο μαίτρ εννοεί πως πρέπει να ξαναπροσπαθήσεις στο ψήσιμο! Μον μαιτρ έχω να σας αποκαλύψω ένα μυστικό!

ΑΡΧΙΜΗΔΗΣ

Μμμμ άσε το εφευρετικό μου μυαλό να το βρει.

ΑΡΜΑΝΤ

Θα σας συγκινήσει...

ΑΡΧΙΜΗΔΗΣ

Τα πανετόνε δεν ήρθαν από το Αμπρούτσι και θα βγάλουμε ... μμμ κουραμπιέδες?

ΑΡΜΑΝΤ

Οχι, οχι!

ΑΡΧΙΜΗΔΗΣ

Η πιπεράτη μύτη της Deuz Rose Brut του ‘99 τάγγισε και παγίδεψε τα αρώματα φραγκοστάφυλου και γιασεμιού?

ΑΡΜΑΝΤ

Μην κουράζεστε! Θα σας πω μόνο πως πήρα το θάρρος και… στον πουρέ με τη σελινόριζα και το μήλο πρόσθεσα και ένα, αραχνοϋφαντο βέβαια, άγγιγμα ούζου!

ΑΡΧΙΜΗΔΗΣ

Ούζο??? Τι ούζο?

ΑΡΜΑΝΤ (κοιτάζοντας συνομωτικά τους σου-σεφ)

Νομίζω πως θα εκτιμηθεί από τους συνδαιτημόνες του πρωτοχρονιάτικου μενού μας!

ΑΡΧΙΜΗΔΗΣ

(δοκιμάζοντας βιαστικά τον πουρέ με το πηρούνι)

Μα είναι βαλγκαίρ Αρμάντ! Η σελινόριζα έχει σκεπαστεί τελείως!

ΑΡΜΑΝΤ

Μον μαίτρ, το τραπέζι της Πρωτοχρονιάς είναι όλο reservee από ένα γκρούπ Ελλήνων! Συρτάκι! (απλώνει τα χέρια του)

ΑΡΧΙΜΗΔΗΣ (γελώντας)

‘Ελληνες? Ντομινίκ, έλα εδώ! Σε χρήζω αρχιψήστη! Την Πρωτοχρονιά ΟΛΑ ΣΤΑ ΚΑΡΒΟΥΝΑ!

ΑΡΜΑΝΤ

Δεν αντιλαμβάνομαι μον μαιτρ...

ΑΡΧΙΜΗΔΗΣ

Δεν χρειάζεται Αρμάνδε μου. Εσύ τρέχα να φέρεις μόνο τα λεμόνια! Πολλά λεμόνια!