Ethnic Carwash Stories

Εθνική επέτειος σήμερα και η παλληγενεσία με βρήκε με πρωινές τύψεις για τη λάσπη πάνω στο αυτοκίνητο. Μπορεί όλα να είναι κλειστά, αλλά στο πλυντήριο αυτοκινήτων επικρατούσε οργιώδης κινητικότητα. Δυο-δυο οι υπάλληλοι παρέλαβαν το αυτοκίνητο από το assembly line και αυθόρυβα αλλά ρυθμικά άρχισαν τις διαδικασίες. Ήταν όλοι μετανάστες. Ο Ινδός με την κοιλίτσα στην υποδοχή, ο Πολωνός με το body piercing και τα τατου στο μπράτσο που παρέλαβε τα πατάκια, ο στογγυλοπρόσωπος Γεωργιανός με τις κόκκινες πανάδες στη μάνικα, ο Γκανέζος που άλλαξε σταθμό σε λαικά πριν βάλει μπρος τη σκούπα, ο άλλος μικροσκοπικός Ασιάτης που χάιδευε με το δέρμα το αυτοκίνητο με μια πρωτόγνωρη αφοσιίωση.

Καθώς παρατηρούσα μέσα από το τζάμι το αυτοκίνητο να διανύει μια εντυπωσιακή πορεία μέσα στους χρωματιστούς αφρούς και τα παφλάζοντα σκουπιστήρια σκέφτηκα πως αυτά τα παιδιά δεν έχουν ποτέ ακούσει για το μουστακαλή Ρήγα, δεν είχαν στο σχολείο το μπούστο της Μπουμπουλίνας να τους θωρεί επιβλητικό από ψηλά, ο δικός τους 'βράχος' και το δικό τους 'κύμα΄ήταν τραγούδια της μητέρας Αφρικής και άσματα του Καυκάσου. Ίσως και να μην πήραν ούτε οσμή από τον κρίνο του Ευαγγελισμού που προσφέρθηκε στην Κεχαριτωμένη.

Και όμως, αυτά τα παιδιά του πλυντηρίου, που 12 ώρες την ημέρα, 7 ημέρες τη βδομάδα, περιποιοιούνται την αστική μας ματαιοδοξία του γυαλισμένου ΙΧ, είναι οι πραγματικοί εορτάζοντες της Ελλάδας σήμερα. Σε μια γιορτή για ένα συμβάν μελλοντικό, και όχι ανασυρμένο από εθνικές και ηρωικές μνήμες. Σε μια γιορτή μιας Ελλάδας ανοιχτόμυαλης που σέβεται το όνειρο και τις ελπίδες για μικρή προκοπή κάθε ανθρώπου, που τιμά το μόχθο του επισκέπτη και γαληνεύει τις ψυχές των κυνηγημένων.

Η παρέλαση των υπαλλήλων στο πλυντήριο ήταν από τις γαλήνιες και ουσιαστικές που έχω ποτέ παρακολουθήσει.