
Την Τετάρτη το βράδυ η Τάνια έδωσε την ψυχή της τραγουδώντας. Ο ήχος ήταν ηλεκτρικός με το trance άγγιγμα του Μιχάλη Δ. και λέιζερ που δίναν μια υπερβατική λάμψη στο 50κάτι πρόσωπό της. Έβαλε ξανθιά περούκα και έπαιξε με την εικόνα της σκαρφαλώνοντας στα ντυμένα χαβανεζάκια γκαρσόνια-πιτσιρικάδες τραγουδώντας αδέξια αλά Fame Story. Μετά είπε Άννινο και Σιδηρόπουλο με ένα ερμηνευτικό βάθος καθόλου δήθεν και τόσο προσωπικό σαν να τραγούδαγε τελευταία φορά. Χαμογελούσε πλατιά στο τέλος κάθε τραγουδιού και όταν με ουίσκι και τσιγάρο στο χέρι η φωνή της άγγιξε τον ΄Κυρ-Νίκο' και το ¨Μαμά Γερνάω' δακρύσαμε μαζί για όσα κρατάνε όσο ένα τραγούδι αλλά πάντα υπάρχουν ανομολόγητα μέσα μας.

Το Charlie Chaplin από το Auto Stop απέχει 2 χρόνια, αλλά η Τάνια τελικά γύρισε τα χρόνια για την πάρτη της. Η Άννα τα κυνηγάει ακόμα με το τουφέκι (που πότε λέγεται διεθνής καριέρα και πρόσφατα Eurovision). Και αλήθεια, τι σύστημα αξιών είναι αυτό που για μια καθαρά αισθητική απόλαυση, όπως είναι η μουσική, τα μέτρα της επιτυχίας τα θέτουν το 'πόσο καλά διατηρείσαι'?
2 σχόλια:
Πές τα φίλε μου, πέστα! (και τα λές και ωραία...!)
Thanks guys!!! :-)))
Lemon είσαι το αγαπημένο μου φρούτο (μαζί με τις πιπεριές ως λαχανικό βλ. παραπάνω post)
Δημοσίευση σχολίου