Τα κακά του επαγγέλματος (ή πώς έγινα μ..νί)

Το σημερινό πρωινό μου κύλησε με τα γνωστά power games. Μου ανατέθηκε να αναστήσω τη στρατηγική ενός ξεχασμένου εδώ και ένα έτος αντιερπητικού προϊόντος, το οποίο ενώ είχε προοπτικές ανάπτυξης ουδείς ασχολήθηκε μαζί του. 'Ούτε το πρώτο, ούτε το τελευταίο' είπα και μάλιστα στη διάθεσή μου δόθηκαν ample resources (εργατικά χέρια λέγεται αυτό) και ένα ελαστικό budget να εφαρμόσω μια διπλωματική στρατηγική. Το μόνο που ενδόμυχα με έκανε διστακτικό ήταν η εκπόνηση στρατηγικού μάρκετιγκ στην ένδειξη του έρπητα των γεννητικών οργάνων. Με τα χείλη και τους ζωστήρες μια χαρά, αλλά το 'ζουμί' της στρατηγικής βρίσκεται στο ότι ο έρπης εκεί κάτω υποδιαγιγνώσκεται (ενώ ο επιπολασμός φθάνει το 12% του πληθυσμού) και ελάχιστες ειδικότητες πλην δερματολόγων τον ανακαλύπτουν. Πήγα διαβασμένος στο meeting με τους νέους συνεργάτες μου, ντυμένος με ηδυπαθές power dressing απαρτιζόμενο από πουκάμισο μέσα στην παχειά κόκκινη ρίγα, καρπουζί γραβάτα και τα boss γυαλιστερά ξενόκουμπα. Όλοι ήθελαν να μου δείξουν ότι αφενός με λάτρευαν, αφετέρου όμως ήξεραν περισσότερα.

Έβγαλα απόλυτα cool το meeting, όμως κάτι μου τριβέλιζε το νου. Ναι, σωστά μαντέψατε, καταλήξαμε πως δέον είναι να εκπαιδεύσουμε, τους γυναικολόγους κυρίως, στη διάγνωση του έρπητα εκεί κάτω. Με έντυπα, διαλέξεις, slides και ομιλίες, κυρίες μου (γιατί οι άντρες είμαστε συνήθως μόνο φορείς) μπορείτε να είστε πλέον ήσυχες. 'Α, θα σου φέρω μια παρουσίαση στο Ιασώ που είχε μεγάλη επιτυχία' μου σκάει ο συνεργάτης που είναι καλή ψυχή. 'Ναι, ναι και οι γυναικολόγοι θέλουν μόνο εικόνες στα έντυπα και λίγα μόνο διαγράμματα. Από εκεί θα βρεις όσες εικόνες χρειάζεσαι για τα νέα σου έντυπα', ράβει ό έτερος καλός συνεργάτης. Ανεβαίνω στο γραφείο με εφίδρωση: δεν έχω ιδαίτερο πρόβλημα στη θέα ιατρικών απεικονίσεων, ακόμη και ακραίων, επιπροσθέτως δε παρακολουθώ και το Nip/Tuck χωρίς να βάζω το χέρι μπροστά στα μάτια στις εξωπραγματικές πλαστικές επεμβάσεις που δείχνει. Αλλά, please ΟΧΙ εκεί!


To βραδάκι, πάνω που είχα απωθήσει την ιδέα και ήμουν απορροφημένος στην ανάγνωση συνbloggerάδων στο laptop, μπαίνει περιχαρής ο καλός συνεργάτης κραδαίνοντας το' εξαιρετικό' εικονογραφημένο έντυπο. 'Α, ωραία, λέω, Μπράβο!' και αλλοιθωρίζω προς το παράθυρο αλά Ανέστης Βλάχος. Αλλά είπαμε, με αγαπάει πολύ. Και μου το ανοίγει μπροστά μου.



Στην αρχή στις ροζ σελίδες έπαιξαν τα γνωστά διαγράμματα με βέλη και στήλες. Και ξαφνικά μου το γυρίζει ΕΚΕΙ! Και έγινα μουνί.

Δεν θα σας περιγράψω τίποτα (άλλωστε ένας Μωυσής ποτέ δεν θα μειοδοτούσε σε ζητήματα αισθητικής), αλλά ένα θα σας πω : και στο STAR να δούλευα ούτε το πιο παχύ μωσαικό δεν θα έπιανε. Εστίασα με έντονη προσήλωση στο μόνο μαύρο σημείο της εικόνας. Τουλάχιστον αυτό παρέμενε σκοτεινό. Αύριο θα μιλήσω με τις γραφίστριες...