18 Μαρτίου, 2006

Χθές ονειρεύτηκα ότι κάποιος μ' αγαπούσε


Amedeo Modigliani, Chem Soutine (1917), National Art Gallery DC

Σ
το τελείωμα της νύχτας αναπολώ τη μέρα που πέρασε. Η μοναδική στιγμή ευτυχίας ήταν αυτές οι φευγαλέες σκέψεις στο αυτοκίνητο όταν γύρισα από τη δουλειά και έβλεπα γύρω μου οδηγούς να μιλούν ζωηρά στα κινητά, κανονίζοντας ίσως τη βραδυνή έξοδο της Παρασκευής. Στο ράδιο ο Bowie έσβηνε τη φωτιά με γκαζολίνη και θυμήθηκα τρυφερά τα μαθητικά πάρτυ. Αυτό το sense of possibility της Παρασκευής, έστω και ψευδεπίγραφο, ήταν το μόνο που θα θυμάμαι από σήμερα...

Είμαι στα κάτω μου, σε φάση νταουνιάσματος, συστροφής προς τα μέσα, αδυναμίας να αδράξω την όποια φωτεινή πλευρά μιας κατάστασης. Και βαρέθηκα όλοι να εξομολογούνται σε παρελθόντα χρόνο ανάλογες φάσεις με τον εξορκισμό ότι ΤΩΡΑ είναι εντάξει. Ε λοιπόν εγώ δεν είμαι. Και δεν έχω την κούραση σωσίβιο. Είναι κάτι βαθύτερα ατελέσφορο, σαν μια άνοιξη που άργησε πολλές ημέρες. Μπορεί να ευδοκιμώ μέσα σε αυτή τη βολεμένη αστική θλίψη αλλά τώρα με στενεύει.

Με τις μπύρες με την παρέα απόψε που μαζευτήκαμε έγινα περισσότερο κατατονικός. Μιλάω μαζί με όλους, αλλά δεν αισθάνομαι καμία συμμετοχή. Σκέφτομαι να τηλεφωνήσω εκεί που θα βρω τη ζεστασιά για απόψε, αλλά άσε, αυτό δεν θα κρατήσει παρά μέχρι το πρώτο φως του Σαββάτου και δεν θα λέει μετά. Άλλωστε για μια 'φυγή προς τα εμπρός' δεν ζούμε όλοι?

Γυρνώ σπίτι και γεμίζω τη μπανιέρα. Κοιτώ το πουλί μου που επιπλέει στον αφρό και νοιώθω σαν έμβρυο που δεν θέλει να γεννηθεί. Αύριο θα πάω να ψωνίσω καλοκαιρινά. Σκέφτομαι τους ήρωες της ιστορίας μου και μου έρχονται κλάμματα. Με το μπουρνούζι περιφέρω την αδειοσύνη στα δωμάτια. Κανείς στο ΜΣΝ (όπως και οι μπάτσοι που δεν είναι εκεί όταν τους χρειάζεσαι), και μπα δεν είμαι για τηλεόραση, ακόμα και το ζάπιγκ είναι θλιβερό.

Θα πάω για ύπνο με τους Smiths και αφού ονειρευτώ ότι κάποιος μ' αγαπούσε θα ταξιδέψουμε μέσα σε ένα μυρωδάτο κατάλευκο βαμβάκι.

---
Strangeways here we come, The Smiths (1987)

10 σχόλια:

Neilys είπε...

think positive opws ekanes sto telos!!!kalokairina apo twra????

p.s. to song den to kserw...

greekgaylolita είπε...

Ακόμα και οι"γιάπηδες" μελαγχολούν,Moses μου,ε;
Το θέμα είναι ποιός θα μεταμορφώσει τους
δήμιους της μοναξιάς σε χάδι και θα πολλαπλασιάσει τις πιθανότητες ευτυχίας
Θα το δούμε στη συνέχεια της ιστορίας
Ας μην βιαζόμαστε...

Loucretia είπε...

Χμμμμμμμμ...ΜΑΣ ΕΠΙΑΣΕ Η ΑΝΟΙΞΗΗΗΗΗΗ;;;;

Τι εχω πει, εεε;;

MoSeS είπε...

@Goergie: Χωρίς τον Morrisey πού πας??
@Lolitaki: Μ' αρέσει η πίστωση χρόνου, αλλά τί γίνεται με τους τόκους υπερημερίας? :P Αυτό το 'δήμιος της μοναξιάς' πολύ με άγγιξε! Σ΄ευχαριστώ
@Louc: Πούντην την άνοιξη? Να εγκαινιάσουμε και τον κήπο του Alba με Βοργιανά γενέθλια?
@Κοκυ: Mωρέ και οι πολλές μπροστινές δεν ωφέλησαν κανένα...! Να'σαι καλά και άσε τους stalkers να γράφουν ο,τι θέλουν
@ Jazzy: Πουκάμισα, ε? :P

Γιουτζίν είπε...

Καλησπέρα σας και χάρηκα

έπεσα επάνω σας και διάβασα τα πιο πρόσφατα. Πρέπει να επιστρέψω να διαβάσω τα παλαιότερα

MoSeS είπε...

Καλώς ήλθατε γιουτζίν. Ο πληθυντικός σας και το άσβεστο λυχνάρι των επιθυμιών με χαροποίησε.
'Έχει κάτι φοντάν στο Νοέμβριο! :-))
@aenaos: Δώσε mail και θα τσεκάρω αν το μαγαζί διανυκτερεύει. Πάντως η σκέψη είναι που μετράει και ευχαριστώ αέναα.

lemon είπε...

Ο κύριος Μοντιλιάνι μ αρέσει πάρα πολύ, πιο πολύ απ όλα με πονάει και με συγκινεί το τραγικό τέλος της συζύγου του, απόλυτα συμβατό με το πλήθος των πορτραίτων της που της έφτιαξε όσο ζούσε...

MoSeS είπε...

@lemon: Οι λαιμοί του Μοντιλιάνι με στοιχειώνουν δροσερή μου lemon. Και χαίρομαι που δεν είμαι ο μόνος...

Idάκι είπε...

Υπάρχουν και τα τηλέφωνα Μοζουλίνι... ειδικά όταν κάτι άκαρδες σε κλείνουν το πρωί γιατί έχουν δουλειά ή μιλάνε ακατάπαυστα για τα δικά τους :$ Και να πεις ότι δεν μου τό πες ότι είσαι down...

Μια -καθυστερημένη- αγκαλιά χωρίς ημερομηνία λήξης...

Idάκι είπε...

PS. Οι Smiths είναι MUST για να σε στείλουν στα Τάρταρα... σωστός και στη μαυρίλα dear ;)