12 Μαρτίου, 2006

The story in me



Η βροχερή Κυριακή στο Μοναστηράκι ήταν ήρεμη και άχρονη. Στην καθιερωμένη συνάντησή μου με τους σεναριογράφους ξετυλίξαμε τις ιστορίες μας, σαν παλιά αφόρετα ρούχα από το πατάρι και κουβεντιάζαμε με πάθος, όταν είδαμε ότι είχαν ήδη περάσει 5 ώρες. Οι ιστορίες τους? Μια βεντάλια από ερεθίσματα, εικόνες και απωθημένα. Για να γράψεις μια ιστορία πρέπει να θέλεις να τη φωνάξεις από μέσα σου, να αγαπήσεις και να μισήσεις τους ήρωές σου, να την αφήσεις να αναπνεύσει και να σε πάρει από το χέρι.

Μια καλοκαιρινή ιστορία σε μια έρημη παραλία με ένα ώριμο ζευγάρι που ανακαλύπτει ότι περνάνε καλά με διαφορετικά πράγματα, ένας Πακιστανός που απαγάγεται και σε μια γκροτέσκα ανάκριση ανακαλύπτουμε τον επίπλαστο κόσμο της ασφάλειας που νομίζουμε πως έχουμε, μια παλιοπαρέα εφήβων που ασφυκτιούν στην επαρχιακή πόλη και παρατάνε εξετάσεις για τη ροκ συναυλία στην Αθήνα, μια ιστορία δημοσιοϋπαλληλικής τρέλλας στο κέντρο της Αθήνας με κάποια να είναι έτοιμη να πηδήξει στο κενό, μια κλασική ερωτική ιστορία ενός κλοσάρ με μια μεγαλοαστή, μια ανήκουστη ιστορία ταριχευμένου μωρού για trafficking ηρωίνης, ένα παιδί που δεν φοβάται όταν όλοι οι μεγάλοι του λένε το αντίθετο και μια εργαζόμενη μάνα που επινοεί φανταστικές ιστορίες για να ντύσει το μωρό και να αξιωθεί να φύγει στην ώρα της για δουλειά.

Η δική μου ιστορία είναι επώδυνη και με σκιάζει κάθε φορά που την προχωρώ. Είναι η ιστορία μιας προδοσίας δυο φίλων, φίλων παιδικών και αδιαίρετων, στο όνομα της δόξας του ενός. Είναι η πραγματικά ενοχλητική ιδέα πως τα πράγματα που κάποτε μας έφεραν κοντά είναι σήμερα κοφτερά λεπίδια. Με αφορμή μια ευκαιρία επαγγελματικής ανάδειξης στην 'εταιρεία', φίλος χρησιμοποιεί φίλο. Παράπλευρη απώλεια μια ευαίσθητη, εργασιομανής και απόλυτα μοναχική γυναίκα. Όλες οι σκηνές μου είναι νυχτερινές και κρατώ άγραφη την τελική σκηνή μιας αβέβαιης συγχώρεσης που κουκουλώνει όλη την ένταση των χαρακτήρων στο βόλεμα μιας ακόμη συμβατικής ανθρώπινης σχέσης. Κι αυτό πληγώνει ακόμη πιο πολύ από τον όποιο χωρισμό.

Η εμπιστοσύνη στους φίλους είναι η καθαρή πετσέτα που κάθε βράδυ σκουπίζουμε την βρωμιά της ημέρας και κοιτάμε κατάματα το πρόσωπό μας στον καθρέφτη. Θέλω να τελειώνω την ιστορία μου και μετά να έλθει η άνοιξη. Με πονάει.

4 σχόλια:

Neilys είπε...

μπορώ να καταλάβω πως είναι να είσαι με άλλους σεναριογράφους για σε να, όπως με μένα και με άλλους μουσικούς, ξεκινάς να μιλάς, δεν σταματάς και δεν κατάλαβες πότε πέρασε η ώρα. Μετά φεύγεις με ένα ευχάριστο συναίσθημα που μοιράστηκες κάτι ή μοιράστηκαν οι άλλοι μαζί σου.

YO!Reeka's είπε...

Θα συμφωνήσω με τον φίλτατο Κοκοβιό!
Σε λίγες μέρες αρχίζουν οι τρανές λιακάδες, οπότε θα σου φύγει και το dark το σκηνικό!
Καλή επιτυχία με τη συγγραφή, καλή έμπνευση

MoSeS είπε...

Thanx guys!!! :DDD
¨Οπως βλέπετε ο καιρός συμμαχεί με τη στενάχωρη κατάληξη της ιστορίας, γιατί έτσι καταλήγουν οι περισσότερες ιστορίες Κόκυ μου είτε το παραδεχόμεστε είτε όχι.
@aenaos: Ρε c, τον έχω υποσχεθεί στο Danny (De Vito) :PPP

Ανώνυμος είπε...

meta tin staurwsi erxetai i anastasi kai i lutrwsi mazi...etsi loipon se stin diki sou petiptwsi my friend..ftase tous xaraktires mexri telous kai meta the sun will shine bright and spring will come true