Una telefonata non aspettata*

Είδα την αναπάντητη και σκέφτηκα τα πιο περίεργα. Όταν κάλεσα μιλούσε σιγά, τα 'τομαράκια' της είχαν μόλις πέσει για ύπνο και αυτή η ώρα ήταν make or break για την γαλήνη του μονού γονιού όταν στο σπίτι τρέχει η φασαρία και κρύβεται μαζί με τα σκόρπια παιχνίδια για ένα ακόμη βράδυ και καταφθάνει η γαλήνη κεντημένη από βαμβάκι.


Δεν υπήρχαν συνταρακτικά νέα. Τι ντυθήκαμε τις Απόκριες, γιατί έχω τον ασυμμάζευτο και πάλι δεν θα ιδωθούμε το Πάσχα αφού θα πάρω των ομματιών μου, γιατί επιμένω να στηθώ στην αρένα στους Stones και όχι στο καθισματάκι με το κυάλι, για το συναυλιακό πρόγραμμα του καλοκαιριού και πώς θα της το στείλω, για το πότε θα κατέβω Ηράκλειο να πάμε στο οικοτουριστικό κατάλυμμα χωρίς ηλεκτρικό και με τον πέτρινο φούρνο ανάμεσα στα λιόδεντρα, για τα νέα μπαρ στην Αθήνα που δεν πήγε...Πήγε όμως στο αυθεντικό Tribeca ΝΥC και ζήλεια-ψώρα μου.


Ήταν η ανόθευτη χαρά ενός ξαφνικού τηλεφωνήματος χωρίς λόγο. Και μαζί με αυτή, η απογειωτική αίσθηση ότι μερικοί άνθρωποι σαν το παλιό κρασί γίνονται ομορφότεροι με το χρόνο, έτοιμοι να καβαλάνε εντούρο και να χαρντοροκεύουν όπως ακριβώς 20 χρόνια πριν. Και ας κοιμούνται τα παιδιά στο διπλανό δωμάτιο και ας γυρίσαμε από τότε το μισό κόσμο με τις σπουδές και ας πάνε να γαμηθούν οι δουλειές και χεστήκαμε για το τί λαμπάδα θα πάρω στη μικρή και τι έγινε που μιλάμε κάθε δυό μήνες και βλεπόμαστε 2 φορές το χρόνο. Η χαρά είναι η ίδια, όπως και η αστείρευτη ανάγκη μας να μιλάμε ανθρωπινά και να μας ακούνε.


Τελικά να δεις που θα την πείσω να ξεροσταλιάσουμε στην αρένα και να μετράμε ένα-ένα τα πλισέ στο πρόσωπο του Jagger.


----------------------------------------------------------------------------
* Felicit'a: Al Bano (1982) (Πολύ φλωρέ για τα γούστα της...)