Στο Cache του Michael Haneke, μια κάμερα που προβάλλει το κρυμμένο κάτω από το χαλί της λήθης ενοχικό παρελθόν μας, έρχεται μια μέρα και γίνεται πρωταγωνίστρια. Αλήθεια, εσείς πώς διαχειρίζεστε τις ενοχές σας? Με τί τις ανταλλάσσετε για να ζείτε πιο ήρεμα, με τί τις αραιώνετε εκείνα τα βράδυα που σας επισκέπτονται, ποιός είναι ο προσωπικός σας εξορκιστής? Και πως θα σας φαινόταν όταν ένα πρωί βλέπατε με τρόμο ότι ο παλιός, σκοτεινός σας εφιάλτης εφεξής θα σας γίνει ένα ρούχο που θα το ντύνεστε κάθε μέρα?
Ο Haneke σε ένα ενοχλητικό αριστούγημα, χωρίς μουσική, χωρίς κανένα χάιδεμα στο θεατή και καμία συμπόνια για τον κινηματογραφικό ήρωα, δεν δίνει λύσεις τύπου whodunnit. Απλά μας οδηγεί στην επίπονη παραδοχή ότι ποτέ δεν μπορούμε να διαχειριστούμε αυτές τις ενοχές. Είναι μόνο ζήτημα χρόνου και όχι απλά συγκυρίας, όταν αυτό θα μας γίνει πικρή γνώση.
1 σχόλιο:
Το θεμα ειναι τι εννοουμε λεγοντας "ενοχες" κ΄ποσο υπαρκτες ειναι παντα, γιατι υπαρχουν κ' οι ενοχες-δρακοι, αυτες που μας στοιχειωνουν πιο πολυ κ' ας ειναι στην ουσια χωρις βαση.
(καλα απο συντακτικο σκιζω σημερα)
:-Ρ
Δημοσίευση σχολίου