Big in Japan

A CORPORATE LIFE: part_one

Το κίτρινο με ακολούθησε και μέσα στο boardroom, όπου είχαμε δεχθεί τους Ιάπωνες υποψήφιους συνεταίρους μας με εμένα να προσπαθώ να εμφυσήσω μέρες πριν κάποια στοιχεία απωανατολίτικου etiquette, αν μη τι άλλο για να υπογράψουμε τη συμφωνία.

Από την αρχή το πράγμα φαινόταν exotique: ο/η αποδέκτης των mail μου για να καθορίσουμε την κρίσιμη συνάντηση υπέγραφε ως Katafuchi, που κατά τα φαινόμενα ήταν επίθετο, ενώ από το 'πρώτο' όνομα δεν είχα καμία ένδειξη φύλου. Εντάξει, να λαμβάνεις υπογραφή Ono, καταλαβαίνεις πως πρόκειται για τη βαρυπενθούσα χήρα, αλλά αυτό το Katafuchi σταθερά με έστελνε αδιάβαστο. Μετά βέβαια θυμήθηκα πως στην Ιαπωνία, business κάνουν μόνο άντρες και μάλιστα η γλώσσα έχει μια επιπλέον έγκλιση που είναι μη ευγενής, για να απευθύνονται στις... γυναίκες.

Πριν έλθουν οι δυο Ιάπωνες φρόντισα να στείλω στους δικούς μου ρητές οδηγίες που φευ γράφτηκαν στους...καταφούτσους τους:
-'Nα είστε καθισμένοι όταν θα μπουν, ώστε να σηκωθούμε όλοι μαζί και ο General Manager να υποκλιθεί με χειραψία και να κάνει τις συστάσεις από τον πρεσβύτερο στο νεότερο' : όταν μπήκαν πάγωσαν που μας είδαν όρθιους να πλακωνώμαστε για τις φάσεις του Champions League. Οι δε συστάσεις έγιναν φίρδην-μίγδην σαν σε τηλεπαιχνίδι με δώρα τοστιέρες.
-'Να μην μιλάτε όλοι μαζί γιατί τρομάζουν': αν σας πω ότι τουλάχιστον ΔΥΟ πηγαδάκια κατά μήκος του τραπεζιού έλυναν καυτά εταιρικά ζητήματα...

Ο senior Ιάπωνας ήταν βλοσυρός και μίλησε ελάχιστα, παρακολουθούσε όλες τις παρουσιάσεις και σημείωνε σε στήλες βεβαίως κάτι σε νούμερα. Ο Κatafuchi είχε αναλάβει όλο το βάρος και της παρουσίασης και της διαπραγμάτευσης. Πριν ξεκινήσει μας ρώτησε έναν-έναν (!) αν μπορούσε να αρχίσει και κοιταχτήκαμε όλοι. Τότε ήταν που στο δεύτερο πηγαδάκι έβγαλαν το σκασμό...

Όταν μας έκαναν την προσφορά και αντιπροτείναμε, με τον senior πάντα να θωρεί ως 'Ιαπων μαφιόζος που κραδαίνει ταραντινικά σπαθιά, έκανα το πρώτο (και μοναδικό) αστείο μου: Τους είπα πως αν θέλουν να συσκεφθούν μόνοι τους μπορούν να περάσουν στο διπλανό δωμάτιο, αλλά και στο ίδιο να έμεναν ήταν ασφαλείς, αφού κανείς μας δεν θα καταλάβαινε ΤΙ θα λένε. Καλό? ...Ε, εντάξει έχω και καλύτερα αλλά αυτό μου ήρθε, αυτό ξεφούρνισα. Ο senior με κοίταξε με τη λάμψη του σπαθιού της Uma στα μάτια και σηκώθηκε να πάνε μέσα...

Στον αιώνα των 20 λεπτών του business lunch τη σιωπή έσπαγε η περιγραφή μεγαλοστελέχους για το το είναι ο ντολμάς. Εγώ αποκαμωμένος από την παντελή έλλειψη τακτ των δικών μου έπνιγα τον πόνο μου στις Sprite (που δεν πίνω ποτέ), καθώς ένα μεσαιοστέλεχος τους έπαιζε κάτι στο powerpoint με voice-over με αγγλικά Στρατηγάκη, ενώ αυτοί έτρωγαν ακόμη ντολμάδες που έσταζαν αυγολέμονο στα πιατάκια δίπλα στα ιδεογράμματα.

Ο απόλυτος ίλιγγος όμως ήταν όταν συνειδητοποίησα ότι το meeting όδευε στο τέλος και είμασταν ΜΙΑΜΙΣΗ ΩΡΑ νωρίτερα από την προγραμματισμένη άφιξη του ταξιτζή για το αεροδρόμιο. Βγαίνω εν τρικυμία από το boardroom, καλώ τον ταξιτζή που κάπου θα τα έξυνε και με θρίαμβο επιστρέφω στη σύσκεψη και τους πληροφορώ πως αν νομίζουν πως ολοκληρώσαμε αυτή τη φάση των διαπραγματεύσεων το ταξί τους φθάνει σε 15 λεπτά.

Τότε ήρθε η στιγμή της ανταλλαγής δώρων, που όπως σωστά ήμουν διαβασμένος κάνει το κλικ. Από μια συλλογή από αρχαία ελληνικά νομίσματα σε αντίγραφα στον καθένα και το βλέμμα του senior μόλις είδε τη μικροσκοπική μνα (ή κάτι τέτοιο) έλαμψε με μιας με παιδική έκπληξη! Άντε 6-7 λεπτά για την Αθηνά και την ελιά, 2 λεπτά οι χειραψίες και 3 λεπτά να τους παραδώσω στον ταξιτζή με (σωστού βάθους) υπόκλιση! Game Over!

Κατεβάζοντας το πορτ μπαγκαζ ο ταξιτζής με ρωτά τι να τους κάνει 1 ώρα νωρίτερα:
-"Στο ρελαντί μέχρι το ΟΑΚΑ, πες τρία λογάκια για Olympic Games, μετά βγες Αττική Οδό με κατεύθυνση Ελευσίνα μέχρι περιφερειακή Αιγάλεω, κάνε αναστροφή και τράβα πίσω στο Βενιζέλο!"