27 Φεβρουαρίου, 2006

(βλογιο)Κομμένα (να κι απο μένα)




Ναι, ναι το ξέρω πως αυτή η ιστορία με τα Blogs έχει προσλάβει μια μετα-genre μορφή (δηλ. οι bloggers στα blogs τους καταλήγουν να μιλούν μόνο για τα blogs και τελικά τα blogs θα υπάρχουν μόνο για τους bloggers που θα μιλούν για τα blogs που θα προέρχονται απο bloggers....)

Ουφ! Είναι η πρώτη και τελευταία φορά που ασχολούμαι με το μέσο, αλλά αφορμή στάθηκε το περιώνυμο άρθρο σε ένθετο εφημερίδας (το οποίο ΔΕΝ διάβασα γιατί Λαμπρακειάδα δεν βάζω σπίτι μου) και για το οποίο γνωρίζω ότι προκάλεσε ποικίλα σχόλια.

Αν και δεν δικαιοδοτούμαι δια να ομιλώ, καθότι νεοσσός στη βλογημένη βλογόσφαιρα με μόλις 3 μηνών παρουσία, παραθέτω για τους επίδοξους rookies μερικές βρεφικές απορίες ενός ...βλογομυξιάρικου:


  • Καλά αφού ξεσκίστηκα στο ποστάρισμα comments γιατί κανένας παπάρας δεν πέρασε να αφήσει τίποτα και σε μένα?
  • Θεέ μου, ήταν αρκετά έξυπνο το comment μου στο blog του Arxidia Kalavrezika* ή αυτός και οι κολλητοί του θα μου κλείσουν την πόρτα για πάντα?
  • Την άλλη τη γλύφτρα που με το καλημέρα τους έχει βάλει όλους γραβάτα στο sidebar την είδες? Πού πρόλαβε και τους διάβασε? Στις υπερωρίες?
  • Aν είναι η φωτογραφία στο profile δική του εγώ θα παντρευτώ το Ρέμο!
  • Καλά, γαμώ την τρέλλα μου, τον ανθρωποδιώχτη έχω και το 0 sec στο StatCounter πέφτει σαν το χαλάζι?
  • Δεν με διαβάζει! Δεν με διαβάζει! Και μου πουλάει μετά φούμαρα. Σε 117 δεν τελειώνει το ΙP του? Ε, έχει να μπει 43 ημέρες!
  • Αυτός από την Αργεντινή που έκατσε 8 λεπτά, του κόλλησε το πληκτρολόγιο? Έπαθε αγκύλωση ή απλά έπεσα στην απογευματινή πίπα κάτω από το γραφείο?
  • Αμάν πια με τα inside υπονοούμενα στα comments! Ρε παιδιά MSN, κινητά, e-mail, σταθερά, γραμματόσημα κτλ ΔΕΝ έχετε?
  • Αν απαντώ στα comments σε post μου θα μου το προσάψουν όταν θα φτάσω τα 20?
  • Να απαντώ στα comments σε post μου?
  • Nα ΕΧΩ comments?
  • Nα EXΩ BLOG?

Για το τελευταίο είναι πια αργά και είμεθα ανεπιστρεπτί στη σφαίρα του φιλοσοφικού ερωτήματος. Γιατί μην μου πείτε, ξέρετε κανέναν που να έκλεισε το blog του και να ΑΠΕΙΧΕ ΔΙΑ ΠΑΝΤΟΣ και ΔΙΑ ΡΟΠΑΛΟΥ? Όλοι σαν τη διάλυση των Πυξ-Λαξ είναι: που μετράμε ήδη γύρω στις 20 τελευταίες συναυλίες....

Και επειδή blog σημαίνει (και) ψώνιο (και είμαι ΚΑΙ ΕΓΩ ΚΟΜΜΕΝΟΣ ρε πούστη μου), να το το δικό μου:

- Τι είναι το blog (ιστολόγιο)?

Το διαδικτυακό ημερολόγιο (ιστολόγιο, blog) είναι το ημερολόγιο ενός χρήστη του διαδικτύου (ή μιας ομάδας χρηστών) με ανοιχτό περιεχόμενο, μορφή και συχνότητα. Η διαφορά με το παραδοσιακό ημερολόγιο είναι ότι ενώ κάποτε η προσωπική καταγραφή προορίζονταν για τεφτέρια, λευκώματα και σκόρπιες σελίδες συχνά καταχωνιασμένα και επτασφράγιστα κλειστά, σήμερα κάθε ιστολόγιο είναι προσβάσιμο στον καθένα. Αυτό γίνεται είτε στα τυφλά με τις μηχανές αναζήτησης, ή μέσω ‘συστάσεων’ από άλλα ιστολόγια. Κάθε επισκέπτης μπορεί να διαβάσει ένα ιστολόγιο, να δει και να κατεβάσει φωτογραφίες, κείμενα ή αρχεία, και σε πολλές περιπτώσεις να σχολιάσει δημιουργώντας έτσι μια παγκόσμια διαδραστική κοινότητα με την οποία ο χρήστης μπορεί να μοιραστεί από καθημερινές απόψεις για μια ταινία ή ένα χόμπι, μέχρι τις πιο μύχειες σκέψεις του. Αυτή η τεράστια ευελιξία στην συνδιαλλαγή κάνει τα ιστολόγια την ταχύτερα αναπτυσσόμενη μορφή επικοινωνίας σήμερα.

- Πώς σχολιάστηκαν πρόσφατα πολιτικά γεγονότα στα ελληνικά ιστολόγια?

Στις βομβιστικές επιθέσεις στο Λονδίνο στις 7 Ιουλίου πέρσι, όταν τα επίσημα ειδησεογραφικά sites έδιναν τις πρώτες ώρες ελάχιστες πληροφορίες, οπτικοποιημένες μόνο με χάρτες και τα περιπολικά να έχουν σφραγίσει τους σταθμούς του μετρό, στα blogs είχαμε ήδη ανεβασμένες φωτογραφίες και video από το εσωτερικό των τρένων που είχαν ληφθεί με κινητά τηλέφωνα. Με αυτές τις εικόνες και με τις σκόρπιες ακατέργαστες προσωπικές μαρτυρίες που δεν είχαν φιλτραριστεί από κανέναν, η εντύπωση και η συμμετοχή ήταν για πρώτη φορά τόσο άμεση, και κατ’ επέκταση αυθεντική και αφτιασίδωτη.

Αλλά και σε ζητήματα ελληνικής πολιτικής επικαιρότητας, δεν αρκούν παρά ελάχιστα λεπτά για να διαβάσεις τις πρώτες αντιδράσεις. Περιεκτικές ή αναλυτικές, ειρωνικές ή σοβαρές, εξομολογητικές ή κοινότυπες είναι πάντως αυθεντικές και ξεφεύγουν από την πατροναρισμένη τηλεοπτική φιλολογία. Το θέμα των υποκλοπών, ο ανασχηματισμός και τα σατιρικά σκίτσα με το Μωάμεθ αποτέλεσαν πρόσφατα δημοφιλή θέματα για δεκάδες bloggers και έδωσαν αφορμή για ανταλλαγή πολλών φωνών, προσωπικά όχι πάντα αρεστών, αλλά σίγουρα πρωτότυπων. Υπάρχουν 6-7 ιστολόγια (από τα 1500 και πλέον ελληνικά σήμερα…) που επισκέπτομαι καθημερινά και πιάνω έτσι τον παλμό της ημέρας από ανθρώπους που πρακτικά θα ήταν αδύνατο να συζήταγα σε καθημερινή βάση.

Βέβαια, υπάρχουν και άγραφοι κανόνες που στην αυτορυθμιζόμενη κοινότητα των bloggers τηρούνται. Το nick (ψευδώνυμο) είναι το σημερινό ‘σήμα-κατατεθέν’ μας και έχει ‘ιερή’ υπόσταση! Δεν διανοείσαι να απευθυνθείς στον άλλο blogger με το πραγματικό του όνομα, ακόμη και εάν μένεις στο ίδιο σπίτι με αυτόν, ή να κοινοποιήσεις πράξεις ή απόψεις του εξ ονόματός του. Υπάρχουν και οι έλληνες stars bloggers με εκατοντάδες επισκέψεις την ημέρα και μερικές χιλιάδες αναγνώσεις των προφίλ τους. Μερικοί έγιναν columnists σε μοδάτα έντυπα, άλλοι θα προτιμούσαν να πατούσαν delete στο ιστολόγιό τους παρά να έκαναν συμμαχία με έναν εκδότη. ‘Όλα παίζουν και όλα έχουν υπόσταση τόσο προσωρινή, όση και η πραγματική ζωή.

* Φανταστικό όνομα blogger αλλά καθόλου άσχημο.

24 Φεβρουαρίου, 2006

Give the P.A.S.S.P.O.R.T.


Γ
ια το νέο σύστημα έκδοσης διαβατηρίων από το λόκαλ μπατσερί ούτε τους ήξερα, ούτε με ξέρανε. Είχα ακούσει κάτι αστικούς μύθους για περιπτώσεις που η υψηλής ευκρίνειας ψηφιακή φωτογραφία του ατυχούς πολίτη είχε επιστραφεί 4 φορές γιατί ο ώμος ήταν κυρτός και έπεφτε αναρχοτσουλούφι στο μέτωπο, ή (άκουσον, άκουσουν) είχε δαχτυλιές (τσ τσ τσ), αλλά όλα τα θεωρούσα φθηνά STARικά αποκυήματα.


Μέχρι που το παλιό μου βυσινί εξέπνευσε (και μαζί του όλες οι εξωτικές βίζες και οι ξεθωριασμένες στάμπες από ανέμελες αποδράσεις, αχχχ). Και αφού στοίχειωσα το φωτογράφο μου να μου βάλει πιο πολύ χρώμα στο μάγουλο και να με βγάλει λίγο πιο ζεστό στο βλέμμα (για το 2ο και για τους δύσπιστους χρειάσθηκαν 3 takes), να'μαι στο Τ(ι)μημα με τα δικαιολογητικά σε μια σικ σι θρού θήκη από σελοφάν.


Η ουρά ήταν άτακτη και βασικά ανύπαρκτη ως προς την προτεραιότητα μιας και δεν υπήρχε παρά ένας καναπές για 40 άτομα. Μόλις είπα στους στημένους ένα 'γεια' με κοίταξαν όλοι με απελπισμένο βλέμμα και ένας αξύριστος μπάρμπας μου πετάει 'Είσαι μετά από μένα!'. Και απαντώ 'Καλά αφήστε εμένα τον πισινό σας, τον μπροστινό σας τον ξέρετε?'. Εκεί έσπασε ο πάγος και το οff-white δωματιάκι έγινε ένα παλιό, καλό, ελληνικό to know us better.


Με πληροφόρησαν άμεσα, ναι ο γνωστός μεροκαματιάρης πολίτης-περσόνα από το Ρετιρέ του Δαλιανίδη, ότι πίσω από την κλειστή πόρτα η κάθε αίτηση χρειάζεται γύρω στα ...30 λεπτά να διεκπεραιωθεί. Όλοι οι στημένοι ανατριχιάσαμε στην ιδέα του μισαώρου vis-a-vis με το όργανο. Στην αναμονή καθώς εξάντλησα το κινητό και την εφημερίδα, στάθηκα κοντά σε όσες προσωπικές ιστορίες μπορούσα: στη σύζυγο ναυτικού που μπαρκάρει άμεσα και το βιάζεται, στους γονείς του σπυριάρη πιτσιρικά που θα πάει Αγγλία, στο ζευγάρι των ηλικιωμένων που θα επισκεφθούν την κόρη την παντρεμμένη με τον 'ξενο', στον κοντούλη εξυπνομάτη που μάλλον κάνει 'εισαγωγαί' από Ουκρανία, στην Eurofun γκόμενα με φίλους σε κάθε ευρωπαική πόλη και πολίχνη με πανεπιστήμιο, και..., και....


Αλλά οι προσωπικές ιστορίες τελείωσαν και ο ρυθμός του μισαώρου γίνεται βραδύτερος. Η κλειστή πόρτα κρατά καλά κλεισμένα μυστικά και εμένα αρχίζουν να με πιάνουν τα αντιεξουσιαστικά μου (καιρός ήταν). Στις 2 ώρες ΔΕΝ έχω πια τίποτα άλλο να κάνω, τίποτα άλλο να πω.

Στις 2 ώρες και 10 λεπτά και καθώς πλησιάζει 9 το βράδυ έρχεται η σειρά μου (όνειρο ζω?) και ονειρότερα ακόμη, μπαίνω με τη Eurofun γκόμενα (είμαι ο πισινός της) καθότι είναι ΔΥΟ παρακαλώ τα γραφεία εξυπηρέτησης (για 6 Δήμους της Αττικής αυτό). To όργανο είναι ένα ζαγαρόπαιδο της ελληνικής υπαίθρου που παρά τα κουμπούρια πληκτρολογεί ένα πλήκτρο το μισό λεπτό. Ακούγεται λαικόν άσμα από ένα ράδιο στο μέσα δωμάτιο και στο μυαλό μού έρχεται ένας μουεζίνης που άκουγα το σούρουπο στη Φεζ. Το όργανο παίρνει μεζούρα και μετράει επιμελώς το μήκος της φωτογραφίας. Μου ζητάει οι φωτοτυπίες των δυο όψεων της ταυτότητας να είναι στην ΙΔΙΑ σελίδα και όχι σε δύο, οπότε σηκώνομαι να βγάλω ξανά φωτοτυπίες στο απέναντι μαγαζάκι. Πριν φύγω κάνω την ερώτηση-κλειδί: Να αφήσω εδώ το χαρτοφύλακα? (εννοώντας: Είναι ασφαλές να αφήσω εδώ το χαρτοφύλακα?)

Επιστρέφω και το όργανο σε βαθειά περισυλλογή 5λέπτου ζεν ελέγχει τη φωτοτυπία έναντι της ταυτότητας γραμμή-γραμμή. Απέναντι, το όργανο Νο.2 αφού ολοκληρώσει συνδιάλεξη για το τσίκνισμα την πέφτει στην Eurofun γκόμενα με αφορμή το (ναι το μαντέψατε) 'οικογενειακή κατάσταση'. Αφού αποδεδειγμένα πλέον η φωτοτυπία είναι της ταυτότητάς μου, περνάμε στη σύνταξη της αίτησης που πρέπει να κάνω ιδιοχείρως. Ενώ ξεκινώ να συμπληρώνω δυσνόητα στοιχεία στα κουτάκια, όπως πχ. το όνομα πατρός, το όργανο με σταματά απότομα: -Εγώ θα σας τα υπαγορεύσω (δηλ. θα διαβάζει από την ταυτότητά μου και με μια ματιά στη φωτοτυπία μήπως ξέφυγε κάτι κατά τον 5λεπτο έλεγχο). Μου υποδεικνύει με τον αντίχειρα τα κουτάκια που πρέπει να αφήσω κενό. Μια οσμή από σαλάμι με κυριεύει. Η κάθετος του δημοτολογίου μού υπαγορεύεται ως ' μισό Χ'. Δίπλα η Eurofun γκόμενα φεύγοντας για την απαραίτητη φωτοτυπία ρωτάει: Να αφήσω εδώ την τσάντα μου? Μόλις κλείσει την πόρτα τα όργανα συνεννοούνται με τα βλέμματα: "Μήπως είναι τρομοκράτισσα σε Eurofun γκόμενα πακέτο? ".Κοιτάζω το μισοάδειο φραπέ του οργάνου μου από αμηχανία.

Οι υπόλοιπες διαδικασίες είναι γνωστές, αλλά γίνονται σε slow motion. Θαυμάζω το τρένο της τεχνολογίας που μου χαρίζει ένα print out με τα στοιχεία της αίτησης και το bar code του νέου μου εγγράφου. Η Eurofun γκόμενα απέναντι είναι ακόμη, για άγνωστο λόγο, στη διασταύρωση της φωτοτυπίας. Φεύγοντας της σκάω ένα χαμόγελο (σέξυ, όχι τύπου Κουφοντίνα προς Κική Σωτηροπούλου) με την ευχή για καλά ταξίδια. Βγαίνοντας μετά από μισή ώρα οι στημένοι με ρωτούν με λαχτάρα γιατί πήρε τόση ώρα. Κάνουν εξονυχιστικό έλεγχο τους λέω και την κοπέλλα την κράτησαν για διασταύρωση.

Ekdosi Neoy Typoy Diavatiriwn
Χρόνος : 2 ώρες 40 λεπτά
Κόστος: 60,40 Ευρώ
Αξία: Ανεκτίμητη

16 Φεβρουαρίου, 2006

Ξέρεις εσύ


Στo monitor της καρδιάς σου
ας έχεις πάντα λαμπρά posts
για να κάνεις publish ...
Happy Birthday Id!!!

14 Φεβρουαρίου, 2006

Same shit, same day



Για εσάς που τα μοιράζεστε όλα... (και βαρεθήκατε σοκολατάκια και λουλούδια)...



12 Φεβρουαρίου, 2006

Eντερπράιζ


Η Ζέτα, μια μικροκαμωμένη αλλά δραστήρια γυναίκα στα 30 ετοιμάζει με σβέλτες κινήσεις την καντίνα που είναι στημένη στο δρόμο με τις μεγάλες πίστες της νύχτας. Είναι ακόμη σχετικά νωρίς, τα μεσάνυχτα μόλις έχουν περάσει. Το έντονο κίτρινο φως και τα χρώματα από τις φωτεινές επιγραφές των πάσης φύσεως γρήγορων φαγητών, τα ξεχασμένα χριστουγεννιάτικα λαμπάκια στο ταβάνι, ο καπνός από το καμένο λάδι στην εστία που τον παρασύρει ψηλά ο χειμωνιάτικος αέρας και οι δυο καλογυαλισμένοι πάγκοι για ορθίους με τα μεγάλα κόκκινα πλαστικά τασάκια εκατέρωθεν της καντίνας δίνουν μια ‘διαστημική’ εικόνα. ‘Ενας αποσβολωμένος γέρος κάθεται κουκουλωμένος στην άκρη ενός από τους πάγκους σε μια παράταιρη ψάθινη καρέκλα καφενείου και κοιτά με απλανές βλέμμα τη φωτισμένη μαρκίζα στο απέναντι μαγαζί.

Η Ζέτα εξυπηρετεί ένα φτωχοντυμένο Πακιστανό παρκαδόρο από το απέναντι μαγαζί που παρήγγειλε βιαστικά ένα χοτ ντογκ για να τον κρατήσει μέχρι το ξημέρωμα.

ΖΕΤΑ

‘Ετοιμος! Με μπόλικο τσιγαρισμένο κρεμμυδάκι, όπως σ’ αρέσει Βίβεκ!

Ο Βίβεκ τυλίγει ευλαβικά το χοτ ντογκ και ανοίγει το μπουφάν του για να το κρατήσει ζεστό στη μέσα τσέπη.

Ξαφνικά ένα φλας αστράφτει πάνω στον Βίβεκ που τρομάζει και βιαστικός τρέχει απέναντι με λίγα από τα κρεμμύδια να σκορπίζουν στο δρόμο. Ο φωτογράφος συνεχίζει με απανωτά φλας να καρδράρει την καντίνα, τις επιγραφές και τους διαστημικούς πάγκους.

ΖΕΤΑ

Ε! Τι γίνεται εκεί?

Ο Μιχάλης, ένας ψηλός άντρας, γύρω στα 35, σε μια μακριά μπεζ καπαρντίνα και πορτοκαλί κασκόλ την πλησιάζει. Στα δυο χέρια κρατάει τον φακό και το σώμα της μηχανής σε θέση σκόπευσης.

ΖΕΤΑ

Σταματείστε! Δεν θέλω φωτογραφίες!

ΜΙΧΑΛΗΣ

Μιχάλης Πάλλης. Φωτογράφος από το Vitrine (τονίζει το όνομα του περιοδικού μόδας με καμάρι). Το νέο Vogue!

ΖΕΤΑ

Σόρυ, δεν έχουμε μοντέλες εδώ!

ΜΙΧΑΛΗΣ

Τις μοντέλες, όπως τις λες, τις βρίσκεις παντού! Ακόμη και μπουκωμένες μέσα στην τσίκνα.

ΖΕΤΑ

Μάλλον απέναντι θα πηγαίνετε.

(με νεύμα δείχνει το μαγαζί απέναντι)

ΜΙΧΑΛΗΣ

Όχι, όχι αυτά τα μαγαζιά είναι προ κατ. Ζητάω κάτι πιο αυθεντικό.

ΖΕΤΑ

Τα σάντουιτς τα βλέπετε στη βιτρίνα δεξιά, τα αναψυκτικά αριστερά.


ΜΙΧΑΛΗΣ

Καλά τότε. Ενα ψωμάκι με κοτόπουλο, ελάχιστη μαγιονέζα.

Καθώς η Ζέτα ετοιμάζει την παραγγελία ο Μιχάλης κοιτάζει διερευνητικά το εσωτερικό της καντίνας. Σκοπεύει με το φακό του στα φωτάκια που τα παρασύρει ο αέρας δίπλα στις επιγραφές και φωτομετρεί.

ΜΙΧΑΛΗΕ

Βλέπω αυτό το σουρεάλ σκηνικό που έχεις στήσει και το φαντάζομαι για το καλοκαιρινό ντεφιλέ. Φοβερό ε?

(ανοίγει με τα χέρια του ένα φανταστικό κάδρο)

ΖΕΤΑ

(ενοχλημένα)

Δεν καταλαβαίνω τι σας αρέσει εδώ να φωτογραφίσετε... Τη δουλειά μου κάνω και εσείς μου διώχνετε τον κόσμο!

ΜΙΧΑΛΗΣ

Ποιόν έδιωξα ρε συ? Τον μαύρο με το αμπέχωνο? Σιγά!

(γελάει)


ΖΕΤΑ

Ο Βίβεκ είναι φίλος! Και η ψυχή του το ξέρει όταν τον παίρνουν καταπόδι. Τρέμει μην τον μαντρώσουν και τον στείλουν πίσω στο Πακιστάν.

ΜΙΧΑΛΗΣ

(‘Εχει αφήσει τη φωτογραφική μηχανή να κρέμεται από το λουρί στο λαιμό του και μασουλάει αδιάφορα)

Λοιπόν άστα αυτά. θα σου κλείσω το μαγαζί για δυο χιλιάρικα, για τρία βράδυα μόνο! Αλλά δεν θα πειράξεις τίποτα από το διαστημόπλοιο Enterprise, έτσι?

(γελάει)

ΖΕΤΑ

Η καντίνα είναι το μεράκι του πατέρα μου. Είκοσι χρόνια αυτό το ‘διαστημόπλοιο’ τον έβλεπε περισσότερο από το σπίτι μας...

(αναστενάζει)

Και κάθε βασιλικός που φυτεύω και φροντίζω εδώ έξω είναι γι’ αυτόν!

ΜΙΧΑΛΗΣ

(κοιτάζει γώρω)

Ναι, φοβεροί οι βασιλικοί στα τσίγκινα. Δένει και με τους μεταλλικούς σου πάγκους.

ΖΕΤΑ

Κοίτα. Δεν νομίζω οτι θα δεχτώ. Έχω τους πελάτες μου τους ξενύχτηδες...

ΜΙΧΑΛΗΣ

Μα για 3 βράδυα και δεν θα το δώσεις? Και σκέψου μετά το expose το στέκι σου θα γίνει fashion statement! Έχουμε και συμβόλαιο για αφίσες στους δρόμους. Θα σε δει όλη η Αθήνα! Έλα, άσε με να μπω μέσα...

ΖΕΤΑ

Τι να κάνεις εδώ μέσα?

ΜΙΧΑΛΗΣ

Πέφτει ένα υπέροχο φως στα μάτια όσων έρχονται εδώ για να παραγγείλουν... Το φαντάζομαι πως θα φαίνεται στη φωτογράφηση, με τον make up artist και όλα στην εντέλεια...

ΖΕΤΑ
Μην συνεχίζεις! Θα πλακώσει δουλειά όπου νάναι και είπαμε όχι!

ΜΙΧΑΛΗΣ

Ο πατέρας σου την ξέρει την πρότασή μου?

ΖΕΤΑ

Ο πατέρας μου δεν θα ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ την πρότασή σου!

ΜΙΧΑΛΗΣ

Τα χιλιάρικα θα τα καταλάβει όμως!

ΖΕΤΑ

(δείχνοντας λυπημένα προς τον γέρο που στέκεται απλανής)

Να! Πήγαινε και μίλησέ του!

ΜΙΧΑΛΗΣ

Μα αυτός δεν κουνήθηκε τόση ώρα! Είναι καλά?

ΖΕΤΑ

Δεν αναγνωρίζει κανέναν πια... Μόνο όταν τον φέρνω να κάτσει σε αυτό τον πάγκο δείχνει κάτι να ξυπνάει μέσα στο κεφάλι του. Και όταν πέσει πελατεία, μερικές φορές τον πιάνω να χαμογελά.

Ο Μιχάλης κοιτάει συμπονετικά τον γέρο και η Ζέτα μηχανικά ξύνει την εστία με δύναμη.

ΜΙΧΑΛΗΣ

Ξέρεις, είμαι εξουσιοδοτημένος από το περιοδικό να δώσω ακόμη και τρία.

Η Ζέτα σκουπίζει νευρικά την ποδιά της και στηρίζεται με τα δυο χέρια στον πάγκο. Κοιτά τον Μιχάλη στα μάτια.


ΖΕΤΑ

Δεν θέλω ο μπαμπάς μου να λείψει ούτε ένα βράδυ από αυτή τη θέση. Δεν υπάρχει πια τίποτα της μόδας εδώ κύριε. Όλα είναι ντεμοντέ. Καλό βράδυ.-


07 Φεβρουαρίου, 2006

Tap me, tap me NOW!


Ολα πια μοιάζουν με ταινία βασισμένη σε βιβλίο του Grisham. Ο προοδευτικός Sidney Lumet σκηνοθετεί ένα πολιτικό θρίλερ με απρόβλεπτες διαστάσεις βιομηχανικής κατασκοπείας. Φανταζόμαστε στα storyboards τα corporate γραφεία με κατεβασμένες περσίδες να ατμίζουν από ένταση τα βροχερά βράδυα των συνομωσιών, ενώ στελέχη που υπηρέτησαν την ΕΤΑΙΡΕΙΑνα γίνονται εξιλαστήρια θύματα σκηνοθετημένων αυτοκτονιών. Χαμένα λογισμικά, εξαφανισμένα τελευταία e-mail, σκοτεινές λίστες και εξ απορρήτων σύνδεσμοι.

Θέλω όμως και ένα θηλυκό ρόλο! Μια πόρνης με χρυσή καρδιά (πάντα έτσι είναι στο σινεμά) που έχει πελάτες ένα μεγαλοδημοσιογράφο τηλεοπτικού εντυπωσιασμού αλλά και ένα ανώτατο στέλεχος μιας μεγάλης ξένης πρεσβείας. Harrison, Tom, Julia στέλνω το summary στον ατζέντη σας!

Και όσοι θέλετε να συνεχίσετε την πλοήγηση, παραθέτω ενδιαφέροντα links για πρόσθετες υπηρεσίες που μπορείτε ΤΩΡΑ να αποκτήσετε στο κινητό σας. Αν πάλι βαριέστε βρε, ε ένας ανασχηματισμός την Πέμπτη θα σας δώσει νέα ζωντάνια μέσα στο ατέλειωτο ελληνικό καταχείμωνο.

03 Φεβρουαρίου, 2006

Ο γαλάζιος χάκερ



το πιο σύντομο ανέκδοτο...

01 Φεβρουαρίου, 2006

Θείε Oscar τι έκανες στο Elladistan?!

Μετά την πρωτοφανή πατάτα της απόρριψης των (ανεκδιήγητων) Νυφών του Π. Βούλγαρη από τις έγκυρες για το Oscar ξενόγλωσσης ταινίας υποψηφιότητες των εθνικών κινηματογραφικών οργανισμών (γιατί... μιλούσαν κυρίως αγγλικά), νέο oscaroγκαντεμοχτύπημα.

Το γραφείο διανομής της ταινίας Crash* (που μεταξύ των 6 υποψηφιοτήτων της είναι και αυτή της καλύτερης ταινίας) θεώρησε το καλοκαίρι πως η ταινία στερούνταν οποιασδήποτε εμπορικής τύχης και αποφάσισε να τη βγάλει κατευθείαν στο...DVD!!!

Η ταινία, ένα πολύχρωμο και ανήσυχο μωσαϊκό της ζωής πολλών ανθρώπων μια μέρα στο L.A., όπου οι αλληλοεξαρτώμενες αποφάσεις τους τούς οδηγούν σε οδυνηρές κατά μέτωπον αντιπαραθέσεις, έχει εξαιρετικές ερμηνείες από όλο το cast (βραβεύθηκε προχθές με το Βραβείο Συνολικής Eρμηνείας Actors' Guild), με πλέον αξιομνημόνευτες εκείνες της Sandra Bullock και του ανανήψαντα Matt Dillon.

Στο DVDάδικο ολοταχώς!

Πάλι καλά να λέτε που το Brokeback Mountain δεν βγαίνει με τίτλο 'Μπότες, Σπηρούνια και Καυτές Πίπες'...

* και ένα πολύ έξυπνο site