Πράσινο Φως

Τα πιο ΧΡΩΜΑΤΙΣΤΑ

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ από

τον MoSeS

ΝΥΧΤΑ. Στη βιτρίνα ενός μεγάλου συνοικιακού καταστήματος γυναικείων ρούχων, η Χρύσα (φοιτήτρια 19 ετών) και η Φιλιώ (παλαίμαχη πωλήτρια στο κατάστημα 57 ετών), έχουν επιφορτιστεί με την αγγαρεία της αλλαγής της βιτρίνας στο τέλος της βάρδιας τους. Από τη μικρή εσοχή μπαίνουν φορτωμένες με τα ρούχα και τα αντικείμενα για την αλλαγή.

ΦΙΛΙΩ

(προσπαθεί να χωρέσει σε μια αγκαλιά τις χριστουγεννιάτικες γιρλάντες)

Αμάν ρε παιδάκι μου. Τόσο στολίδι ούτε το μπερντέ του Καραγκιόζη να στήναμε!

ΧΡΥΣΑ

Ναι πολλά είναι!

ΦΙΛΙΩ

Για δώσε ένα χεράκι με τα ρούχα για τις κούκλες! Αντε μάτια μου!

ΧΡΥΣΑ

(Σπρώχνει μέσα στη βιτρίνα ένα καλάθι με τα ρούχα και τα αξεσουάρ και το ακουμπά δίπλα στα στολίδια που άφησε ανάκατα η Φιλιώ στο δάπεδο).

Ορίστε και η μαυρίλα!

(κοιτάει το σωρό στο καλάθι)

ΦΙΛΙΩ

Επισημότης παιδί μου. Ρεβεγιόν και κομμωτήριο στην τρίχα και μου πάνε σαν τις χήρες!

ΧΡΥΣΑ

Ε, με τόσο μαύρο θα χρειαστούμε όλες τις γιρλάντες του μαγαζιού. Και εάν...

ΦΙΛΙΩ

Κοίτα! Εγώ ντύνω πατ-κιουτ και φεύγω κούκλα μου! Δεν θα κάτσω να φτιασιδώσω το αφτιασίδωτο!

ΧΡΥΣΑ

Και όμως ρε Φιλιώ, έχουμε κάτι καλά κομμάτια μέσα. Να τα βάζαμε εδώ να άνοιγε η ψυχή του κόσμου! Όλο τα ίδια και τα ίδια!

ΦΙΛΙΩ

ΚΟΙΤΑ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑΑΑΑ ΣΟΥ! Δεν με βλέπεις εμένα που έφαγα τα νιάτα μου στο όρθιο και στο ‘θέλετε βοήθεια’?

(καθώς είναι με το καλσόν σηκώνει τη φούστα της να δείξει τους κιρσούς της)

Ακούγεται ένα επιδοκιμαστικό σφύριγμα από το απέναντι πεζοδρόμιο. Η Φιλιώ σκύβει πάνω στο φωτισμένο τζάμι

ΦΙΛΙΩ

Α να χαθείς παλιόπαιδο! Στη μάνα σου βρε?

ΧΡΥΣΑ

Ωχ! Ο Αργύρης!

ΦΙΛΙΩ

Το ξέρεις το καλόπαιδο με τις μπύρες?

ΧΡΥΣΑ

Ο πρώην... (αμήχανα) Πάω να φέρω τα ρούχα από μέσα. Απόψε θα βάλουμε ΟΛΟ το ουράνιο τόξο στη βιτρίνα!

ΦΙΛΙΩ

Καλέ, μην φέρεις τίποτα άλλο! Τα έχουν περασμένα στο κουμπιούτερ!

ΧΡΥΣΑ

ΚΟμπιούτερ Φιλιώ! ΚΟ!

ΦΙΛΙΩ

ΚΟΥμπιούτερ! Ξέρω εγώ! Αφού έχει κουμπιά!

ΧΡΥΣΑ

Μόνο το δικό μου κουμπί δεν βρήκε ο άχρηστος!

Η Χρύσα φέυγει και επιστρέφει νευρικά με μια αγκαλιά πολύχρωμα ρούχα.

ΦΙΛΙΩ

Ακόμη εδώ είναι! Πίνει κι άλλες μπύρες και καπνίζει!

ΧΡΥΣΑ

Πάρε και τα μωβ και τα πορτοκαλί και το λιλά παλτό!

ΦΙΛΙΩ

Κάτσε βρε Χρύσα! Πρώτα το εσώρουχο! Φέρε ένα από τα κοραλιά βρακιά.

ΧΡΥΣΑ

Σωμόν είναι. Όπως ο σολωμός...γαλλικά

ΦΙΛΙΩ

Μωρέ σολωμός-ξεσολωμός, αυτός μας κοιτάει σαν χάνος! Κοίτα! Πήρε από τον Πακιστανό δίπλα ένα φουλάρι σιέλ και το ανεμίζει!

ΧΡΥΣΑ

Φέρε τη σιελ μπλούζα με τη στάμπα να τη βάλουμε από πάνω!

ΑΡΓΥΡΗΣ (δείχνοντας)

ΣΤΗ ΚΟΥΚΛΑ ΔΙΠΛΑ ΒΑΛΤΕ ΤΟ ΚΙΤΡΙΝΟ ΜΠΛΟΥΖΑΚΙ!

ΣΑΝ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΚΟΥΚΛΑ ΣΤΗΝ ΚΕΦΑΛΛΟΝΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ!

ΧΡΥΣΑ

Πού είναι το κίτρινο?

ΦΙΛΙΩ (γελώντας πνιχτά)

Αχχχ μ’ αρέσει που δεν τον υπολογίζεις!

Η κούκλα ντύνεται σύμφωνα με τις επιταγές του Αργύρη.

ΑΡΓΥΡΗΣ

ΟΤΑΝ ΣΕ ΕΧΑΣΑ ΣΒΗΣΑΝΕ ΤΑ ΧΡΩΜΑΤΑ!

ΦΙΛΙΩ

Τον μπαγάσα! Και έχει και γούστο!

Και οι τρεις υπόλοιπες κούκλες ντύνονται σύμφωνα με τις επιταγές του Αργύρη που πηγαινοέρχεται ανεμίζοντας τα φουλάρια του Ινδού.

ΧΡΥΣΑ

Κοίτα! Μου έφτιαξε τη διάθεση!

ΦΙΛΙΩ

Η βιτρίνα ή το παιδί που ξεροσταλιάζει στο κρύο?

ΧPΥΣΑ

Δεν έχουμε πράσινο ρε Φιλιώ! Λείπει το πράσινο!

ΦΙΛΙΩ

Πές του να φέρει ένα ριχτάρι απ’ τον Ινδό!

ΧΡΥΣΑ

Αφού δεν μιλιόμαστε πιά!

ΦΙΛΙΩ

Τα μάτια άλλα λένε! ΑΡΓΥΡΗΗΗΗΗΗΗ. Ένα πράσινο παιδί μου! Ας είναι και τσόλι! Μόνο έτσι θα ηρεμήσει η αφεντιά της!

Ο Αργύρης βγάζει το μπουφάν γελώντας. Μαζεύει τα άδεια κουτιά από τις μπύρες και πλησιάζει στη βιτρίνα που λάμπει στα χρώματα. Η Φιλιώ του ανοίγει και η Χρύσα τον κοιτά αποσβολωμένη. Ο Αργύρης αφήνει τον πράσινο σωρό από τα μεταλλικά κουτιά μέσα στη βιτρίνα και κερνά τα κορίτσια της δουλειάς μια φρέσκια μπύρα.

Πλεϊμπάκ

Η πρώτη μου 'σεναριακή άσκηση' στο course 'διαλογικού σινεμά' με θέμα: 'O/H X βρίσκει στο δρόμο μια πεταμένη τσάντα. Περιγράψτε τη σκηνή όπου ο/η Χ και ένα οικείο του/της πρόσωπο μιλούν αμέσως μετά.' Σχολιάστε ελεύθερα!!! ;-)




Νύχτα.
Ο Σωτήρης με μαύρο κουστούμι τρέχει προς ένα Fiesta που έχει παρκάρει αδέξια με τα αλάρμ να αναβοσβήνουν. Η Ζηνοβία με παλτό πάνω από ένα μάλλον φθηνό μαύρο φόρεμα τον κοιτά στιγμιαία καθώς μπαίνει στο αυτοκίνητο αφού πρώτα πετάξει στο πίσω κάθισμα ένα σκούρο σάκο.

(Εσωτερικό αυτοκίνητο)
ΖΗΝΟΒΙΑ (κουρασμένα)
Έχουμε αργήσει..Πήρε δυο τηλέφωνα ο Τάσος. Τα στήσανε.

ΣΩΤΗΡΗΣ
‘Ελα καλα είμαστε (κοιτάει το ρολόι στο καντράν)
Μέχρι να έρθει το ζευγάρι, να φάνε και να κόψουν τούρτες εχουμε καμιά ώρα ακόμα

ΖΗΝΟΒΙΑ (εκνευρισμένα)
Σωτήρη, οι καλεσμένοι τρώνε και ΕΣΥ συμφώνησες να πω τα ελαφρά ΠΡΙΝ να κόψουν την τούρτα...Μα δεν σε νοιάζει τίποτα?
(βήχει καθώς υψώνει τον τόνο της φωνής)

ΣΩΤΗΡΗΣ (τρυφερά)
Κρύωσες?

ΖΗΝΟΒΙΑ
Με κυνήγαγε τρεις μέρες και σκάει απόψε. Να δω τι φωνή θα βγάλω με την κωλοτύχη μου!

ΣΩΤΗΡΗΣ
Σώπα ρε Ζίνα, αφού...

ΖΗΝΟΒΙΑ (τον διακόπτει-φωνάζει)
Σου είπα εκατό φορές ΜΗΝ να μη με φωνάζεις έτσι... Η μόνη δουλειά που έκανες σαν ατζέντης ήταν να κόψεις τ’όνομά μου ...Κι αυτό να θυμίζει την άλλη τη Ζίνα!

ΣΩΤΗΡΗΣ
Χαιδευτικά το είπα...

ΖΗΝΟΒΙΑ
Δεν τα θέλω εγώ τα χάδια. Δουλειές θέλω κύριε! Όχι να σκοτώνομαι τα Σάββατα σε γάμους-ξεπέτες και τις Δευτέρες να’ μαι ξανά πάνω από το τηλέφωνο... Ώρες-ώρες σκέφτομαι το μαγαζί στο χωριό...Τι στο διάολο ήθελα και μπλέχτηκα εδώ? (βήχει ξανά)

ΣΩΤΗΡΗΣ
(κοιτάει πλάγια και ικετευτικά)
Μην το λές αυτό ρε Ζηνοβία. Μέχρι τη Σαρακοστή έχουμε τρεις μήνες με αυτά και μετά σου κλείνω τη δουλειά το καλοκαίρι στο Ξυλόκαστρο. Αφού δώσαμε τα χέρια...

ΖΗΝΟΒΙΑ
Ούτε ένα αμάξι δεν έχεις αξιωθεί να πάρεις και σε πάω εγώ με πυρετό και μου λες για Ξυλόκαστρα? Πώς θα κατεβαίνω εκεί, πες μου?...Κι αυτό το CD. Απορώ πώς το έβγαλα με εσένα στην παραγωγή!

ΣΩΤΗΡΗΣ
Είδες οι γάμοι? Αντε και στα δικά μας! (κοιτάει το φόρεμά της και μετά το κουστούμι πάνω του) ‘Ετοιμοι είμαστε!

ΖΗΝΟΒΙΑ
(κοιτάει μπροστά οδηγώντας βλοσυρή)
Άστα αυτά! Πάλι τα ίδια? Πώς πάμε ξέρεις? Ή θα σε αφήσω στ’ αμάξι να πάρω κανα ταξί. (γελάει κουρασμένα)

ΣΩΤΗΡΗΣ
Δώσε μου το νούμερο του Τάσου να ρωτήσω από πού κόβουμε για Tζιτζιφιές

ΖΗΝΟΒΙΑ (με έκπληξη)
Δεν το έχεις στο κινητό σου?
(γυρίζει και τον κοιτάει)

ΣΩΤΗΡΗΣ
Το έχω στην ατζέντα μου... Όχι πάνω μου

ΖΗΝΟΒΙΑ
(φωνάζει)
Ατζέντης ΧΩΡΙΣ ατζέντα! Μωρέ... (ειρωνικά)

ΖΗΝΟΒΙΑ
Σωτήρη ΤΕΛΕΙΩΣΕ. (βήχει έντονα) Απόψε δεν θα πω τίποτα. Δεν ΜΠΟΡΩ ρε παιδί μου. Πάω να πέσω στο κρεβάτι. Θα τραγουδήσω ξανά μόνο για την πάρτη μου κι ας είναι στο χωράφι με τις ελιές!

ΣΩΤΗΡΗΣ
(φέρνει βιαστικά το σάκο στα γόνατά του)
Κοίτα τι βρήκα!
(Η Ζηνοβία κοιτά με απορία καθώς ανοίγει το φερμουάρ)

ΣΩΤΗΡΗΣ
Θα την πέταξε κάνας Μαύρος φουκαράς που τον πήραν στο κυνήγι. (ψαχουλεύει τα CD με τα χέρια)

ΣΩΤΗΡΗΣ (τρυφερά)
‘Εψαχνα να βρω αυτό..(κρατάει στα χέρια ένα CD). Για αυτό και σε έστησα.

ΣΩΤΗΡΗΣ
«Αλλόκοτη πορεία». Εδώ είσαι Ζηνοβία!

ΖΗΝΟΒΙΑ
Μέχρι και τα μαύρα είναι απούλητα…

ΣΩΤΗΡΗΣ
(βάζει το CD στο Player και πατά το κουμπί μέχρι το 9)
Εσύ ανοιγόκλεινε το στόμα! Θα μιλήσω με τα παιδιά στο κέντρο και κανείς δεν θα πάρει πρέφα. ‘Ελα! Πάμε με το ‘Ζωή μιας άλλης’.

(από ηχεία CD Player: Θα σε πάρω να φύγουμε,
σ' άλλη γη, σ' άλλα μέρη /
που κανένα δεν ξέρουμε και κανείς δεν μας ξέρει...)*

Η Ζηνοβία ξεσπά σε κλάματα. Ο Σωτήρης κοιτάει έξω αμίλητος. Το Fiesta στρίβει κάτω από μια μεγάλη πράσινη πινακίδα
‘ΛΑΜΙΑ 220’.


--------------------------------------------------------------
* Γ. Σπάρτακος-Α. Σακελλάριος (1944)

Baby you can drive my car, yes I'm gonna be a star

A CORPORATE LIFE_Part two

Ενα από τα πράγματα που με στοιχειώνουν σε αυτή τη δουλειά είναι το επονομαζόμενο Corporate status. Εντάξει, δεν έχω ΔΕΙ στη ζωή μου λογαριασμό κινητού μιας και 'καλύπτεται' από...πάντα, στραβώνω όταν χρειάζεται τον Αύγουστο να πληρώνω τη βενζίνη από την τσέπη μου και το γυρίζω στην απλή συμφέρουσα αμόλυβδη (μιας και στις διακοπές την πληρώνω...), αγοράζω τα Burberry's πουκάμισα και τα περνώ στο 'επίδομα ένδυσης' και στα αεροδρόμια των μητροπόλεων της Ευρώπης έχω 'transfer arranged'.

Ποτέ δεν ενέδωσα στην αίσθηση ότι όλα αυτά άλλαζαν ο,τιδήποτε στη ζωή μου (πέρα από το ότι την έκαναν ευκολότερη και εμένα πλουσιότερο) και πάντα νανουριζόμουν αυτάρεσκα στην ιδέα ότι έχω άλλα 'δικά μου' πράγματα που απαρτίζουν τη λαμπερή αυτοεκτίμησή μου και με κάνουν βαθιά περήφανο.

Μέχρι που χθές πήρα το νέο company car... Ήμουν με καμιά δεκαριά συναδέλφους στην χειρουργικά απαστράπτουσα αντιπροσωπεία (συγνώμη: show room) και καθώς ένας-ένας παίρναμε το κλειδί (που πλέον είναι τηλεχειριστήριο) συνειδητοποίησα πόσο αλλού ήταν οι επιλογές μου: από τα μικροαστικά τους γκρίζα (να μην λερώνουν...) το δικό μου είναι μαύρο και γυαλιστερό με εκδικητικές ζάντες. Κουβαλούσαν παιδικά καθισματάκια από το παλιό αμάξι και εγω το ξεκοιλιασμένο μου mp3/CD player που το έλιωσα σε καμιά 30αριά νησιά να χορεύουμε με τις πόρτες ορθάνοιχτες το βράδυ σε μώλους και παραλίες τύφλα στο μεθύσι. Δήλωσα σε ένα συνάδελφο ότι το δίπλωμα για εμένα είναι η 'ταυτότητά' μου καθώς αυτό προσκομίζω στον έλεγχο στα αεροδόμια και με ρώτησε φρίττων αν το κάνω για το θρήσκευμα και απάντησα 'εννοείται'.

Χάρηκα που έδειξα τέτοιες υγιείς αντιδράσεις, αλλά ο πειρασμός είναι μεγάλος. Μεγάλος, γυαλιστερός και απίστευτα αθόρυβος. Βυθίστηκα στα λευκά απαλά δερμάτινα καθίσματα και έμαθα ότι υπάρχουν 'υπολογιστές ταξιδίων' με Data τύπου NASA, cruise control για να μην πατάς γκάζι στο ταξίδι, αυτόματα φίλτρα αέρα που σε κρατούν φρέσκο στην καμπίνα, message box στο καντράν μου, φώτα ξένου (αυτό είναι ευγενές αέριο..) με γαλαζωπές αντάυγειες και μνήμες καθισμάτων για να αποθηκεύουν τους πισινούς 3 διαφορετικών οδηγών. Το απόγευμα κοιμήθηκα με το manual αγκαλιά και τα μπλε post-it να το τυλίγουν.

Πριν λίγο γύρισα από την 'κουρσάδα' με τον κολλητό. Με ασήμωσε με ότι είχε στο πορτοφόλι και μου είπε απερίφραστα ότι η (σύντομη) παρθενιά του νέου τουτού θα απωλεσθεί πάραυτα. Βάλαμε Best στο full και γκαζώναμε κάτω από τα αστεράκια της Β. Σοφίας που όλα πέφταν στο μαύρο μεταλλικό καπώ σαν πυροτεχνήματα. Φάγαμε σουβλάκια ΕΝΤΟΣ καμπίνας και παίζαμε με τα κουμπιά και τους καθρέφτες μέσα-έξω. Καβαλήσαμε πεζοδρόμια και κόψαμε γκαζωμένες στροφές. Αλληλοσιχτιριστήκαμε που δεν είχαμε φέρει τα πούρα για το ensamble με το λευκό δέρμα και πυρώσαμε τους κώλους μας στα θερμαινόμενα καθίσματα. Και τέλος, κάναμε πλάνα για τις πρώτες 'ειδικές διαδρομές'

Tώρα που το σκέφτομαι μάλλον παραείμαι σοβαρός για 'στέλεχος'. Οπότε παίρνω αγκαζέ τη Madonna στο video του Music και πάω για clubbing!

Ωδή στα ελαφρά δάκτυλα

Χαρακίρι πάντως δεν χρειάσθηκε να κάνω ποτέ σε κατάστημα. Διαβάζω ότι το 1% του καταναλωτικού κοινού που πηγαίνει στα καταστήματα παραδέχεται ότι 'σηκώνει', 'αρπάζει', 'αφαιρεί' προς πώληση αντικείμενα για διάφορους λόγους, ένα 6% 'το κάνει κατά λάθος' και τα επιστρέφει, ενώ ένα άλλο 2% το κάνει μεν κατά λάθος αλλά δεν τα επιστρέφει (ναι, ναι μας τά'παν κι άλλοι αυτά τα λάθη).

Πάνε χρόνια που ανήκα στο 1% και όλα φέρνουν πίσω αλατισμένες μέρες ξεγνοιασιάς στα νησιά με την ιερή σύμμαχο Ειρήνη (καλή σου ώρα ρεεεε), που ως άλλη Holly Golightly στο Breakfast in Tiffany's ξύπναγε και έλεγε: -Aχ, σήμερα κάτι μου λέει ότι θα σε περάσω, αισθάνομαι μια ελαφράδα στα δάκτυλα άλλο πράγμα...

Και νά'σου οι απανωτές επιδρομές (άλλες κατά μόνας και άλλες με την κλασσική μεθοδο της απασχόλησης) και η αγωνία για το ποιός θα φέρει τα περισσότερα... Οίκτος δεν χρειάζεται, ούτε σπουδές στυλ ριφιφί και άλλα αμερικάνικα, μόνο αισθήσεις στο τιλτ και μια διάθεση che sera sera ....

Θυμάμαι τα άχρηστα μπιχλιμπίδια, τα κεραμικά τασάκια σουβενίρ με τους ανεμόμυλους, τα τσιγάρα από τον ...κουφό περιπτερά στο Φάρο, τις μπαταρίες για τα walkman, τα σαμπουάν και τα αποσμητικά από τη λιγδομαλλούσα ιδιοκτήτρια του mini market, όλα ένας πολύχρωμος σωρός μετεφηβικής ανεμελειάς που όπως τα καλοκαίρια μας δεν φαινόταν πως θα τέλειωνε ποτέ.

Και θυμάμαι στις λίγες φορές που ο μπρουτάλ καταστηματάρχης με φρίκη έβλεπε πραμάτεια να λείπει και φώναζε εν εξάλλω, την Ειρήνη ως τυλιγμένη Audrey σε μαύρο παγιετέ Chanel να απαντά: - Ti φωνάζετε καλέ? Θα σας το πληρώσουμε το ψωρομπεγλέρι σας!!! Αμάν πια!!!

Το all time high που ίσως και να εφάπτεται στα όρια της δολιότητας, ήταν η εκμετάλλευση του μπαρ στην Πέρα Μπάντα που είχε την κακή συνήθεια όταν έκλεινε στις 4 το πρωί να αφήνει τα αδιάθετα ποτά σε τελάρα μπροστά στην είσοδο. Αχχχ , αν αυτές οι τσέπες του τζην μπουφάν μιλούσαν θα διεκδικούσαν Guiness αντοχής σε τόσες διαδρομές κάθε ξημέρωμα... Την επομένη μοιράζαμε τις μπύρες έξω από (άλλο) μπαρ για να κάνουμε καλές...γνωριμίες. Τις τελευταίες μέρες με τον δείκτη να πλησιάζει στο κόκκινο (όταν μέναμε μόνο με το δεκάρικο για τον Ηλεκτρικό), το Tiffany's μετατρέπονταν σε fine de siecle Παρίσι και εμείς Αγιάννηδες του μερο-αρπάξει μεροφάι.


Ξυραφάκια, αποσμητικά χώρου, καλλυντικά και CD είναι τα τοπ αντικείμενα αφαίρεσης στην έρευνα του 2005. Με συγκίνηση στα μάτια σας πληροφορώ ότι είναι ακριβώς η ίδια με τη δική μας τη σειρά το ..1988. Μερικά πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ, έτσι Audrey?