Kαλή ανάσταση...

...είναι μόνο η επανάσταση.

Αdios

Kαι ευχαριστώ όλους για την blogo-κατανυκτικο-καταπληκτικο-κατάσταση!

Η τέχνη τεκνά κατεργάζεται

Η πρόσκληση από την Α.Μ. πρωθιέρεια της ελληνικής blogoσφαιρας ήταν ένα αδιαφιλονίκητο too good to miss. Μόλις έκλεισα το τηλέφωνο πέταξα τις στιλπνές μου Mont Blanc με βία πάνω στη μπουχάρα φερμένη cargo από το ταξίδι στο Αφγανιστάν (έτσι κι αλλιώς έρχεται το συνεργείο να τις πάρει για πλύσιμο οσονούπω) καθώς δεν είχα άλλη πλέον έμπνευση. Και μόνο η σκέψη μιας κοσμικής όσο και φιλότεχνης νύχτας με την αιθέρια Loucretia με έκανε να αφρίσω με περισσό ενθουσιασμό τη μπανιέρα μου με το νέο Shower Gel του Molton Brown που ανακάλεσε θύμησες από το περιβόλι με τα περγαμόντα στον Αη Γιώργη των Πάγων στην Κέρκυρα. Ζώστηκα τον Cavalli και ένα ταπεινό Boss με μπρούτζινα ξενόκουμπα και όρμησα να αδράξω το αριστερό μπράτσο της καθώς έκανε την μεγάλη είσοδο με τα 90 λεπτά καθυστέρηση της chiq ευπρέπειας σε κεντρικό αθηναϊκό χώρο τέχνης που θυμίζει χαρτοπαίγνιο που παίζουν στα κρουαζερόπλοια.

Το ταφταδένιο της ivoire σύνολο, ένα εκλεκτό vintage της Vera Wang, λικνιζόνταν με χάρη ανάμεσα στους παριστάμενους. Μόλις την είδε ο εναλλακτικός καλλιτέχνης που εξέθετε και ουχί εκτίθετο ανεφώνησε σε πλήρη αντιδιαστολή της γνωστής του ρήσης:" Loucretia, Θεά, Θεάρα (sic), Πρώτη και ολολεφτούσα, φτούσου να μην σε ματιάσω!''. Στη γενική θυμηδία του δημοσιογραφοκαλλιτεχνικού κόσμου, οι αιθέρια αναρχοτζάζ ήχοι του γνωστού DJ που αρνείται να βάλει σίγμα τελικό στο μικρό του όνομα πρόσθεσαν μια εαρινή υποψία στην ατμόσφαιρα. Το μάτι μου πήρε τη 'Θεάρα' να συνομιλεί με starry eyes κάτω από το έναστρο αίθριο με γνωστή περσόνα του free press που καταθέτει ψυχή τε και σώματι σε ωροσκόπες στήλες. Πολλοί νεαροί φιλότεχνοι έστησαν ένα γαιτανακικό κλοιό γύρω από τη λαμπερή θεά, με προφανείς στόχους εκμαίευσης έστω και ενός φευγαλέου επιδοκιμαστικού πεταρίσματος των done by Sisheido βλεφαρίδων της. Ο e-lawyer ήταν ο ακοίμητος par excellence ταγός των νομικών δικαιωμάτων της μιας και τελευταία πληθαίνουν δείγματα δηκτικών δικτυωμένων διαφόρων τινών με προφανή στόχο τη σπίλωση της εικόνας της.

Αλλά όλα κύλησαν υπέροχα, χωρίς έστω την παραμικρή παρενόχληση. Ευχάριστα αναστατωμένη η 'ολολεφτούσα' παρέσυρε την ομήγυρη για after δείπνο στο εστιατόριο γνωστού Κρητοθρεμμένου κοσμήματος της αλυσίδας chic ξενοδοχείων (call me Tina). Μαζί με τις αυθεντικές γεύσεις, το chauvignion του 2001, έσκασε σκαμπριόζικα μύτη και μια ρωσική σαλάτα γνήσιων εμιγκρέ απογόνων της δεύτερης εξαδέλφης της Αναστασίας. Η παρουσία γνωστού arty τεχνοκριτικού που μεταξύ τυρού και καιμακίου ανέπτυξε εστέτ ανησυχίες ήταν ένα πραγματικά εξαγνιστικό επιστέγασμα of a night to remember. Και όταν ο chauffer σταμάτησε για να εκτελέσω τη γνωστή μου σαββατοβραδιάτικη σύνηθεια και παρέδωσα το ΄σώμα΄των κυριακάτικων εφημερίδων στα πόδια της, το σώμα μου εσκίρτισε από τη περισσή θέρμη αυτής της λατρεμένης Γυναίκας...

(δεν συνεχίζεται)

Flying with tears in my eyes*

H μέρα στη Θεσσαλονίκη ήταν γεμάτη. Ο κόσμος στην παραλιακή και πάνω στην πλατεία Ναυαρίνου μου φάνηκε πιο ανήσυχος (αν είναι ποτέ δυνατόν εκεί που όλα είναι χαλλαρά) και το φαγητό ακόμη πιο πρωτόγνωρα νόστιμο. Είχα προλάβει και να δω δυο φίλους. Με παιδικό καθισματάκι στο ακατάστατο αμάξι ο Νίκος και φρέσκος παλαβός μπαμπάς να ξεχνά παντού το κινητό του να μου λέει πως δεν μετάνοιωσε που ανέβηκε και να κι ο Δημήτρης πιο ώριμος και εσωτερικός μετά τον ενάμιση χρόνο που είχα να τον δω να μου λέει για ένα σενάριο που τον έχει στοιχειώσει και για κατεβάσματα με torrents.

Και νάμαι στη βραδυνή πτήση πίσω. Ελάχιστοι επιβάτες, οι περισσότεροι ακόμη με τη στολή εργασίας με το λαιμοδέτη και τα τσουρέκια από τον Τερκενλή σε ντάνες. Μακαρίζω το ότι δεν είδα το πρωί en face τα F16 για μια απλή σύμπτωση στην κράτηση της πτήσης. Με τα παπούτσια βγαλμένα και τα ακουστικά στα αυτιά βλέπω τη φωτισμένη αγκαλιά του Σχοινιά και αλλάζω tracks. Και ξάφνικά σταμάτησα σ' ένα τραγούδι, ένα απλό ποπ τραγουδάκι που ακολουθώ τα λόγια του σαν υπνωτισμένος μου φέρνει δάκρυα στα μάτια. Εκεί πάνω με 800 χλμ ταχύτητα και -22C εξωτερική θερμοκρασία. Φέρνω τα πόδια πάνω στο κάθισμα, αγκαλιάζω τα γόνατα και κλαίω. Πότε ήταν τελευταία φορά που με ένα τραγούδι ήρθαν δάκρυα? Αχ, ούτε που θυμάμαι..

...Because I miss you
And this is all I wanna say
I guess I miss you, beautiful
These three words have said it all
You know I miss you
I think about you when you're gone
I guess I miss you, nothing's wrong
I don't need to carry on...

I miss you-Savage Garden (Spin-2002)

* Dancing with tears in my eyes-Ultravox (Lament-1984)