'Να σε πω τη μοίρα σου'

Πριν εξορμήσετε για τους φουσκοδεντρωμένους εαρινούς έρωτες, τσεκάρετε του κόσμου τα γραμμένα (στην παλάμη σας).

Πάντως ο υποφαινόμενος Μωυσής είναι ...steamy!

Una telefonata non aspettata*

Είδα την αναπάντητη και σκέφτηκα τα πιο περίεργα. Όταν κάλεσα μιλούσε σιγά, τα 'τομαράκια' της είχαν μόλις πέσει για ύπνο και αυτή η ώρα ήταν make or break για την γαλήνη του μονού γονιού όταν στο σπίτι τρέχει η φασαρία και κρύβεται μαζί με τα σκόρπια παιχνίδια για ένα ακόμη βράδυ και καταφθάνει η γαλήνη κεντημένη από βαμβάκι.


Δεν υπήρχαν συνταρακτικά νέα. Τι ντυθήκαμε τις Απόκριες, γιατί έχω τον ασυμμάζευτο και πάλι δεν θα ιδωθούμε το Πάσχα αφού θα πάρω των ομματιών μου, γιατί επιμένω να στηθώ στην αρένα στους Stones και όχι στο καθισματάκι με το κυάλι, για το συναυλιακό πρόγραμμα του καλοκαιριού και πώς θα της το στείλω, για το πότε θα κατέβω Ηράκλειο να πάμε στο οικοτουριστικό κατάλυμμα χωρίς ηλεκτρικό και με τον πέτρινο φούρνο ανάμεσα στα λιόδεντρα, για τα νέα μπαρ στην Αθήνα που δεν πήγε...Πήγε όμως στο αυθεντικό Tribeca ΝΥC και ζήλεια-ψώρα μου.


Ήταν η ανόθευτη χαρά ενός ξαφνικού τηλεφωνήματος χωρίς λόγο. Και μαζί με αυτή, η απογειωτική αίσθηση ότι μερικοί άνθρωποι σαν το παλιό κρασί γίνονται ομορφότεροι με το χρόνο, έτοιμοι να καβαλάνε εντούρο και να χαρντοροκεύουν όπως ακριβώς 20 χρόνια πριν. Και ας κοιμούνται τα παιδιά στο διπλανό δωμάτιο και ας γυρίσαμε από τότε το μισό κόσμο με τις σπουδές και ας πάνε να γαμηθούν οι δουλειές και χεστήκαμε για το τί λαμπάδα θα πάρω στη μικρή και τι έγινε που μιλάμε κάθε δυό μήνες και βλεπόμαστε 2 φορές το χρόνο. Η χαρά είναι η ίδια, όπως και η αστείρευτη ανάγκη μας να μιλάμε ανθρωπινά και να μας ακούνε.


Τελικά να δεις που θα την πείσω να ξεροσταλιάσουμε στην αρένα και να μετράμε ένα-ένα τα πλισέ στο πρόσωπο του Jagger.


----------------------------------------------------------------------------
* Felicit'a: Al Bano (1982) (Πολύ φλωρέ για τα γούστα της...)

Ethnic Carwash Stories

Εθνική επέτειος σήμερα και η παλληγενεσία με βρήκε με πρωινές τύψεις για τη λάσπη πάνω στο αυτοκίνητο. Μπορεί όλα να είναι κλειστά, αλλά στο πλυντήριο αυτοκινήτων επικρατούσε οργιώδης κινητικότητα. Δυο-δυο οι υπάλληλοι παρέλαβαν το αυτοκίνητο από το assembly line και αυθόρυβα αλλά ρυθμικά άρχισαν τις διαδικασίες. Ήταν όλοι μετανάστες. Ο Ινδός με την κοιλίτσα στην υποδοχή, ο Πολωνός με το body piercing και τα τατου στο μπράτσο που παρέλαβε τα πατάκια, ο στογγυλοπρόσωπος Γεωργιανός με τις κόκκινες πανάδες στη μάνικα, ο Γκανέζος που άλλαξε σταθμό σε λαικά πριν βάλει μπρος τη σκούπα, ο άλλος μικροσκοπικός Ασιάτης που χάιδευε με το δέρμα το αυτοκίνητο με μια πρωτόγνωρη αφοσιίωση.

Καθώς παρατηρούσα μέσα από το τζάμι το αυτοκίνητο να διανύει μια εντυπωσιακή πορεία μέσα στους χρωματιστούς αφρούς και τα παφλάζοντα σκουπιστήρια σκέφτηκα πως αυτά τα παιδιά δεν έχουν ποτέ ακούσει για το μουστακαλή Ρήγα, δεν είχαν στο σχολείο το μπούστο της Μπουμπουλίνας να τους θωρεί επιβλητικό από ψηλά, ο δικός τους 'βράχος' και το δικό τους 'κύμα΄ήταν τραγούδια της μητέρας Αφρικής και άσματα του Καυκάσου. Ίσως και να μην πήραν ούτε οσμή από τον κρίνο του Ευαγγελισμού που προσφέρθηκε στην Κεχαριτωμένη.

Και όμως, αυτά τα παιδιά του πλυντηρίου, που 12 ώρες την ημέρα, 7 ημέρες τη βδομάδα, περιποιοιούνται την αστική μας ματαιοδοξία του γυαλισμένου ΙΧ, είναι οι πραγματικοί εορτάζοντες της Ελλάδας σήμερα. Σε μια γιορτή για ένα συμβάν μελλοντικό, και όχι ανασυρμένο από εθνικές και ηρωικές μνήμες. Σε μια γιορτή μιας Ελλάδας ανοιχτόμυαλης που σέβεται το όνειρο και τις ελπίδες για μικρή προκοπή κάθε ανθρώπου, που τιμά το μόχθο του επισκέπτη και γαληνεύει τις ψυχές των κυνηγημένων.

Η παρέλαση των υπαλλήλων στο πλυντήριο ήταν από τις γαλήνιες και ουσιαστικές που έχω ποτέ παρακολουθήσει.

Μεσ' την Μεσόγειο

Τα πρώτα βραδυνά φώτα ανάβουν στην Promenade d' Anglaise στη Νίκαια και στο πλατύ πλακόστρωτο στον παραλιακό δρόμο με τους φοίνικες βολτάρω αργά. Λίγος κόσμος Κυριακάτικα, οι περισσότεροι joggers. Αχ, η βόλτα στην παραλία, μια μέθεξη από σκέψεις και συναισθήματα μικρά που ξαφνικά αποκτούν φωνή και αναπνέουν από το θαλασσινό αέρα.


Απέναντι, τα παράθυρα από τα palazzi κρατούν μυστικά πίσω από τα στόρια και με βάζουν σε πονηρές σκέψεις για ατέλειωτες μεθυστικές ιστορίες ολονύχτιου έρωτα νοτισμένες από Μεσόγειο.


Στις Κάννες στη μαρίνα, χαζεύω τα πλεούμενα που ξεφεύγουν κάθε ορισμό μεγέθους. Είναι 10 το πρωί και τα Crew Staff πλένουν τα καταστρώματα με επιμέλεια και βάζουν ανθοστολισμούς στα ξύλινα τραπέζια. Σε ποιο καζίνο ξενύχτησαν οι ιδιοκτήτες? Μήπως τελικά ατενίζουν από το Majestic τον πρωινό ήλιο κλείνοντας συμφωνίες στα κινητά?


Τουλάχιστον η μούντζα του Theo στο Alees Des Etoiles δίπλα στο Μέγαρο του Φεστιβάλ επιβεβαιώνει το μύθο του μεγάλου auter.


Απο το κρεβάτι μου στο ξενοδοχείο, ικανό να χωρέσει μια οικογένεια, βλέπω μόνο θάλασσα. Τα κύματα με νανούρισαν χθές βράδυ. Ξύπνησα από περίεργα όνειρα ομηρίας δυο φορές: πες η ζέστη του κλιματισμού, μπορεί και οι γυαλιστερές με λεμόνι και tartare που καταβρόχθισα στο Bocaccio το προηγούμενο βράδυ με fumee κρασί από το Λίγηρα. Τελειώνω τον καφέ που δίκαια τον λέμε γαλλικό, voice-off στην τηλεόραση που δείχνει τα παιδιά ξανά στους δρόμους, ποδοπατάω το μπουρνούζι και κατεβαίνω να περπάτήσω ξανά στην παραλία.

Μόνο κοντά στη θάλασσα αισθάνομαι ξανά καθαρός.

Χθές ονειρεύτηκα ότι κάποιος μ' αγαπούσε

Amedeo Modigliani, Chem Soutine (1917), National Art Gallery DC

Στο τελείωμα της νύχτας αναπολώ τη μέρα που πέρασε. Η μοναδική στιγμή ευτυχίας ήταν αυτές οι φευγαλέες σκέψεις στο αυτοκίνητο όταν γύρισα από τη δουλειά και έβλεπα γύρω μου οδηγούς να μιλούν ζωηρά στα κινητά, κανονίζοντας ίσως τη βραδυνή έξοδο της Παρασκευής. Στο ράδιο ο Bowie έσβηνε τη φωτιά με γκαζολίνη και θυμήθηκα τρυφερά τα μαθητικά πάρτυ. Αυτό το sense of possibility της Παρασκευής, έστω και ψευδεπίγραφο, ήταν το μόνο που θα θυμάμαι από σήμερα...

Είμαι στα κάτω μου, σε φάση νταουνιάσματος, συστροφής προς τα μέσα, αδυναμίας να αδράξω την όποια φωτεινή πλευρά μιας κατάστασης. Και βαρέθηκα όλοι να εξομολογούνται σε παρελθόντα χρόνο ανάλογες φάσεις με τον εξορκισμό ότι ΤΩΡΑ είναι εντάξει. Ε λοιπόν εγώ δεν είμαι. Και δεν έχω την κούραση σωσίβιο. Είναι κάτι βαθύτερα ατελέσφορο, σαν μια άνοιξη που άργησε πολλές ημέρες. Μπορεί να ευδοκιμώ μέσα σε αυτή τη βολεμένη αστική θλίψη αλλά τώρα με στενεύει.

Με τις μπύρες με την παρέα απόψε που μαζευτήκαμε έγινα περισσότερο κατατονικός. Μιλάω μαζί με όλους, αλλά δεν αισθάνομαι καμία συμμετοχή. Σκέφτομαι να τηλεφωνήσω εκεί που θα βρω τη ζεστασιά για απόψε, αλλά άσε, αυτό δεν θα κρατήσει παρά μέχρι το πρώτο φως του Σαββάτου και δεν θα λέει μετά. Άλλωστε για μια 'φυγή προς τα εμπρός' δεν ζούμε όλοι?

Γυρνώ σπίτι και γεμίζω τη μπανιέρα. Κοιτώ το πουλί μου που επιπλέει στον αφρό και νοιώθω σαν έμβρυο που δεν θέλει να γεννηθεί. Αύριο θα πάω να ψωνίσω καλοκαιρινά. Σκέφτομαι τους ήρωες της ιστορίας μου και μου έρχονται κλάμματα. Με το μπουρνούζι περιφέρω την αδειοσύνη στα δωμάτια. Κανείς στο ΜΣΝ (όπως και οι μπάτσοι που δεν είναι εκεί όταν τους χρειάζεσαι), και μπα δεν είμαι για τηλεόραση, ακόμα και το ζάπιγκ είναι θλιβερό.

Θα πάω για ύπνο με τους Smiths και αφού ονειρευτώ ότι κάποιος μ' αγαπούσε θα ταξιδέψουμε μέσα σε ένα μυρωδάτο κατάλευκο βαμβάκι.

---
Strangeways here we come, The Smiths (1987)

Τα κακά του επαγγέλματος (ή πώς έγινα μ..νί)

Το σημερινό πρωινό μου κύλησε με τα γνωστά power games. Μου ανατέθηκε να αναστήσω τη στρατηγική ενός ξεχασμένου εδώ και ένα έτος αντιερπητικού προϊόντος, το οποίο ενώ είχε προοπτικές ανάπτυξης ουδείς ασχολήθηκε μαζί του. 'Ούτε το πρώτο, ούτε το τελευταίο' είπα και μάλιστα στη διάθεσή μου δόθηκαν ample resources (εργατικά χέρια λέγεται αυτό) και ένα ελαστικό budget να εφαρμόσω μια διπλωματική στρατηγική. Το μόνο που ενδόμυχα με έκανε διστακτικό ήταν η εκπόνηση στρατηγικού μάρκετιγκ στην ένδειξη του έρπητα των γεννητικών οργάνων. Με τα χείλη και τους ζωστήρες μια χαρά, αλλά το 'ζουμί' της στρατηγικής βρίσκεται στο ότι ο έρπης εκεί κάτω υποδιαγιγνώσκεται (ενώ ο επιπολασμός φθάνει το 12% του πληθυσμού) και ελάχιστες ειδικότητες πλην δερματολόγων τον ανακαλύπτουν. Πήγα διαβασμένος στο meeting με τους νέους συνεργάτες μου, ντυμένος με ηδυπαθές power dressing απαρτιζόμενο από πουκάμισο μέσα στην παχειά κόκκινη ρίγα, καρπουζί γραβάτα και τα boss γυαλιστερά ξενόκουμπα. Όλοι ήθελαν να μου δείξουν ότι αφενός με λάτρευαν, αφετέρου όμως ήξεραν περισσότερα.

Έβγαλα απόλυτα cool το meeting, όμως κάτι μου τριβέλιζε το νου. Ναι, σωστά μαντέψατε, καταλήξαμε πως δέον είναι να εκπαιδεύσουμε, τους γυναικολόγους κυρίως, στη διάγνωση του έρπητα εκεί κάτω. Με έντυπα, διαλέξεις, slides και ομιλίες, κυρίες μου (γιατί οι άντρες είμαστε συνήθως μόνο φορείς) μπορείτε να είστε πλέον ήσυχες. 'Α, θα σου φέρω μια παρουσίαση στο Ιασώ που είχε μεγάλη επιτυχία' μου σκάει ο συνεργάτης που είναι καλή ψυχή. 'Ναι, ναι και οι γυναικολόγοι θέλουν μόνο εικόνες στα έντυπα και λίγα μόνο διαγράμματα. Από εκεί θα βρεις όσες εικόνες χρειάζεσαι για τα νέα σου έντυπα', ράβει ό έτερος καλός συνεργάτης. Ανεβαίνω στο γραφείο με εφίδρωση: δεν έχω ιδαίτερο πρόβλημα στη θέα ιατρικών απεικονίσεων, ακόμη και ακραίων, επιπροσθέτως δε παρακολουθώ και το Nip/Tuck χωρίς να βάζω το χέρι μπροστά στα μάτια στις εξωπραγματικές πλαστικές επεμβάσεις που δείχνει. Αλλά, please ΟΧΙ εκεί!


To βραδάκι, πάνω που είχα απωθήσει την ιδέα και ήμουν απορροφημένος στην ανάγνωση συνbloggerάδων στο laptop, μπαίνει περιχαρής ο καλός συνεργάτης κραδαίνοντας το' εξαιρετικό' εικονογραφημένο έντυπο. 'Α, ωραία, λέω, Μπράβο!' και αλλοιθωρίζω προς το παράθυρο αλά Ανέστης Βλάχος. Αλλά είπαμε, με αγαπάει πολύ. Και μου το ανοίγει μπροστά μου.



Στην αρχή στις ροζ σελίδες έπαιξαν τα γνωστά διαγράμματα με βέλη και στήλες. Και ξαφνικά μου το γυρίζει ΕΚΕΙ! Και έγινα μουνί.

Δεν θα σας περιγράψω τίποτα (άλλωστε ένας Μωυσής ποτέ δεν θα μειοδοτούσε σε ζητήματα αισθητικής), αλλά ένα θα σας πω : και στο STAR να δούλευα ούτε το πιο παχύ μωσαικό δεν θα έπιανε. Εστίασα με έντονη προσήλωση στο μόνο μαύρο σημείο της εικόνας. Τουλάχιστον αυτό παρέμενε σκοτεινό. Αύριο θα μιλήσω με τις γραφίστριες...

The story in me

Η βροχερή Κυριακή στο Μοναστηράκι ήταν ήρεμη και άχρονη. Στην καθιερωμένη συνάντησή μου με τους σεναριογράφους ξετυλίξαμε τις ιστορίες μας, σαν παλιά αφόρετα ρούχα από το πατάρι και κουβεντιάζαμε με πάθος, όταν είδαμε ότι είχαν ήδη περάσει 5 ώρες. Οι ιστορίες τους? Μια βεντάλια από ερεθίσματα, εικόνες και απωθημένα. Για να γράψεις μια ιστορία πρέπει να θέλεις να τη φωνάξεις από μέσα σου, να αγαπήσεις και να μισήσεις τους ήρωές σου, να την αφήσεις να αναπνεύσει και να σε πάρει από το χέρι.

Μια καλοκαιρινή ιστορία σε μια έρημη παραλία με ένα ώριμο ζευγάρι που ανακαλύπτει ότι περνάνε καλά με διαφορετικά πράγματα, ένας Πακιστανός που απαγάγεται και σε μια γκροτέσκα ανάκριση ανακαλύπτουμε τον επίπλαστο κόσμο της ασφάλειας που νομίζουμε πως έχουμε, μια παλιοπαρέα εφήβων που ασφυκτιούν στην επαρχιακή πόλη και παρατάνε εξετάσεις για τη ροκ συναυλία στην Αθήνα, μια ιστορία δημοσιοϋπαλληλικής τρέλλας στο κέντρο της Αθήνας με κάποια να είναι έτοιμη να πηδήξει στο κενό, μια κλασική ερωτική ιστορία ενός κλοσάρ με μια μεγαλοαστή, μια ανήκουστη ιστορία ταριχευμένου μωρού για trafficking ηρωίνης, ένα παιδί που δεν φοβάται όταν όλοι οι μεγάλοι του λένε το αντίθετο και μια εργαζόμενη μάνα που επινοεί φανταστικές ιστορίες για να ντύσει το μωρό και να αξιωθεί να φύγει στην ώρα της για δουλειά.

Η δική μου ιστορία είναι επώδυνη και με σκιάζει κάθε φορά που την προχωρώ. Είναι η ιστορία μιας προδοσίας δυο φίλων, φίλων παιδικών και αδιαίρετων, στο όνομα της δόξας του ενός. Είναι η πραγματικά ενοχλητική ιδέα πως τα πράγματα που κάποτε μας έφεραν κοντά είναι σήμερα κοφτερά λεπίδια. Με αφορμή μια ευκαιρία επαγγελματικής ανάδειξης στην 'εταιρεία', φίλος χρησιμοποιεί φίλο. Παράπλευρη απώλεια μια ευαίσθητη, εργασιομανής και απόλυτα μοναχική γυναίκα. Όλες οι σκηνές μου είναι νυχτερινές και κρατώ άγραφη την τελική σκηνή μιας αβέβαιης συγχώρεσης που κουκουλώνει όλη την ένταση των χαρακτήρων στο βόλεμα μιας ακόμη συμβατικής ανθρώπινης σχέσης. Κι αυτό πληγώνει ακόμη πιο πολύ από τον όποιο χωρισμό.

Η εμπιστοσύνη στους φίλους είναι η καθαρή πετσέτα που κάθε βράδυ σκουπίζουμε την βρωμιά της ημέρας και κοιτάμε κατάματα το πρόσωπό μας στον καθρέφτη. Θέλω να τελειώνω την ιστορία μου και μετά να έλθει η άνοιξη. Με πονάει.

Crash Boom Bang!

AKA: Tι θα θυμάμαι από τα φετεινά Oscar

1. Eίναι σκληρά δω πέρα για ένα νταβά (τουλάχιστον τώρα η ζωή τους θα γίνει λίγο καλύτερη, Jon Stewart)

2. Τον Jack ψιλοκαταρρέοντας να Crashάρει στις ...6:20

3. Την ανθολογία από μάτσο ασπρόμαυρα γουέστερν κλιπς με σαφή ομοερεωτικά υπονοούμενα (καλέ αυτόν με το στάχυ στο στόμα και το λάγνο 'σε γδύνω' βλέμμα λέω)

4. Τη λουλουδιασμένη ομορφιά και το μαύρο εβραιώτικο βλέμμα της Rachel Weisz: τελικά οι έγκυες είναι hotties

5. Η κατάργηση του νόμου της βαρύτητας: Dolly Parton (στα ροζ...)

6. Tην Lilly Tomlin και την Meryl Streep στην καλύτερη εισαγωγή τιμητικού βραβείου ever (στον Robert Altman)

7. "Καληνύχτα και καλή τύχη" : έτσι τελειώνουν τα ραντεβού με τον George Clooney (Jon Stewart). Αυτός ο άντρας τα έχει πλέον όλα.

8. To λαδί vintage φόρεμα της Jennifer Lopez (χωράω και εγώ από..πίσω?) και το τσουλούφι της Salma Hayek

9. Tην αγωνία του Heath Ledger που από γκέι μοναχικός προβατάρης εμφανίστηκε ως βλαχαδερός αυστραλός γαιοκτήμων

10. Tο ότι εμφανίστηκα ΞΑΝΑ στα Oscars: εκεί που έδειχνε τα clips από μεγάλες ταινίες με μεγάλους ήρωες, έσχιζα ξανά τα νερά στα δύο!

Moses Hot Chilly Peppers

Eφαγα όλο το κουβαδάκι του κιλού σε μια μέρα!

Moses AssFire

Αντε Καλή Σαρακοστή!!!

Σουλτάνα -Άννα

Την Τετάρτη το βράδυ η Τάνια έδωσε την ψυχή της τραγουδώντας. Ο ήχος ήταν ηλεκτρικός με το trance άγγιγμα του Μιχάλη Δ. και λέιζερ που δίναν μια υπερβατική λάμψη στο 50κάτι πρόσωπό της. Έβαλε ξανθιά περούκα και έπαιξε με την εικόνα της σκαρφαλώνοντας στα ντυμένα χαβανεζάκια γκαρσόνια-πιτσιρικάδες τραγουδώντας αδέξια αλά Fame Story. Μετά είπε Άννινο και Σιδηρόπουλο με ένα ερμηνευτικό βάθος καθόλου δήθεν και τόσο προσωπικό σαν να τραγούδαγε τελευταία φορά. Χαμογελούσε πλατιά στο τέλος κάθε τραγουδιού και όταν με ουίσκι και τσιγάρο στο χέρι η φωνή της άγγιξε τον ΄Κυρ-Νίκο' και το ¨Μαμά Γερνάω' δακρύσαμε μαζί για όσα κρατάνε όσο ένα τραγούδι αλλά πάντα υπάρχουν ανομολόγητα μέσα μας.

Ένα βράδυ πριν, η σχεδόν συνομήλική της Άννα 49, εμφανίστηκε στο γυαλί σκαρφαλώνοντας ανάμεσα στους φαν που με τα κινητά σε στύση την περίμεναν αφιονισμένοι στο Club 22. To vinyl outfit την στρίμωξε λίγο καθώς προσπάθησε να ανέβει στο τραπέζι να χαιρετήσει το πλήθος. Με την έναρξη της εμμηνόπαυσης έχουμε την πρώτη σημαντική πτώση στην οστική μάζα, αλλά όχι αυτή θα μας κάνει Euro περήφανους σε δυό μήνες (όταν θα μας τα έχουν πρώτα κάνει καρβέλια) και πρέπει να πετάει σαν την 23χρονη Number 1. Στα ελάχιστα λεπτά που άντεξα το αμετροεπές hommage στην 'απόλυτη σταρ' είδα μέχρι και την καρέκλα στην καφετέρια που έκανε τις κοπάνες όταν ήταν μαθήτρια στην Κύπρο (μάλλον καφενείο λέγονταν τότε αλλά προέχει ο εθνικός στόχος). Όταν την είχα δει να τραγουδά ζωντανά με το νεοϋορκέζικο μπαλέτο σε S&M προσομείωση και τα πανέρια με τα γαρύφαλλα να της φτάνουν μέχρι το λαιμό, όλοι σχολίαζαν με θαυμασμό για τη γυμνασμένη της πλάτη και την αντοχή της μέχρι τις 5μιση το ξημέρωμα.

Το Charlie Chaplin από το Auto Stop απέχει 2 χρόνια, αλλά η Τάνια τελικά γύρισε τα χρόνια για την πάρτη της. Η Άννα τα κυνηγάει ακόμα με το τουφέκι (που πότε λέγεται διεθνής καριέρα και πρόσφατα Eurovision). Και αλήθεια, τι σύστημα αξιών είναι αυτό που για μια καθαρά αισθητική απόλαυση, όπως είναι η μουσική, τα μέτρα της επιτυχίας τα θέτουν το 'πόσο καλά διατηρείσαι'?