Αν νομίζεις πως ο ορισμός της 'ξύλινης γλώσσας' ταιριάζει γάντι στον (αυτοδημιούργητο πάντα) πολιτικό του παραθύρου των 8, τότε πρέπει να σε πάρω να ακούσεις εταιρική γιορτή πολυεθνικής. Ξεχνάμε τα αυθόρμητα λόγια και τα συναδελφικά πειράγματα και μπαίνουμε στα γιγαντιαία video walls που αναβοσβήνουν εταιρικά οράματα και ανερχόμενες μπάρες πωλήσεων, όλα σκηνοθετημένα με πρόγραμμα ροής και περιστρεφόμενα σποτς.
Και στις 20ετίες και 30ετίες (πώς αντέχουν να δουλεύουν τόσα χρόνια σαν να υπηρετούν την οικογένεια Mitsubishi;) να και οι παιδικές φωτογραφίες και το μουσικό χαλί με πιάνο. Και φιλιά και αγκαλιές που φαίνονται ακόμη πιο επίπλαστα στο αχλύ μπλε φως που αναδύεται στη μεγάλη οθόνη. Όλα πια, ακόμη και το 'ήθος' της δουλειάς συνοψίζονται σε μια φωτεινή χειραψία και σε λόγια γραμμένα αλά Καπουτζίδη στο σενάριο της ροής της γιορτής. 'Αυτή είναι η ζωή σου' σε τηλεοπτική αξία και κράτα το ρολόι της 20ετούς υπηρεσίας στην κορνίζα για να θυμάσαι τις ώρες που ξοδεύτηκαν τόσο πολυεθνικά.
Με τρόμο σκεφτόμουν την εικόνα μου σε εκείνα τα video wall στη δική μου 20ετία. Άδραξα την τιμητική μου διάκριση για ένα special achievement (όλα πια λέγονται ανερυθρίαστα στα αγγλικά) και βγήκα βιαστικά από το ξενοδοχείο στην απέναντι παραλία. Σουρούπωνε και τα σύννεφα φωτίζονταν πορφυρά από το χειμωνιάτικό φως. Επιτέλους κρύο και επιτέλους ένα φως που χαϊδεύει την πλάτη και την ψυχή χωρίς να ζητάει ανταλλάγματα αφοσίωσης. Περπάτησα μόνος με τα ακριβά αγορασμένα για την περίσταση παπούτσια στην έρημη αμμουδιά. Κάποιος στον παγωμένο μώλο είχε βγάλει βόλτα το σκύλο.
